Nie jest to pierwsza polska edycja "Powszechnej historii nikczemności", została jednak gruntownie przejrzana i poprawiona oraz opatrzona przypisami.
Opublikowaną w 1935 roku książeczkę Jorge Luis Borges określił jako właściwy początek swojej prozatorskiej drogi literackiej. Proces „wprawek" publikowanych w latach 1933–1934 na łamach poczytnego, epatującego sensacją i krzykliwymi ilustracjami dodatku pisma „Crítica", szkice i fabuły „o charakterze mistyfikacji czy pseudoeseju", ćwiczenia z fałszowania cudzych tekstów - jak określał je autor - złożyły się na tomik na poły fikcyjnych biografii realnych oszustów, piratów, gangsterów, compadritos i cuchilleros, a także przepisanych na nowo baśni i opowieści niesamowitych. Nigdy moralizatorskie, za każdym razem lakoniczne, łączące konkret z liryzmem, śmiertelną powagę z subtelnym żartem, o filmowej sile rażenia, pełne miejsc pustych, gotowych, aby je wypełniać wyobraźnią – opowieści te i wyimki z innych książek zapoczątkowały niepowtarzalny, pojemny i osobny gatunek literacki, jakim są Borgesowskie fikcje.
Przekładu dokonali Stanisław Zembrzuski i Andrzej Sobol-Jurczykowski.