Wykonanie endowaskularnej rewaskularyzacji równocześnie w zakresie tętnic wieńcowych, jak i obwodowych jednoczasowo, a choćby w niedługim odstępie czasu, jest aktualnie niezmiernie rzadką praktyką, użytkowaną jedynie w szczególnych przypadkach klinicznych, np.
jeśli zachodzi konieczność leczenia naczyniowych powikłań zabiegów kardiologicznych czy także wykonania zabiegu naczyniowego w celu uzyskania dostępu do naczyń wieńcowych, nad wyraz u chorych z ostrymi zespołami wieńcowymi.
Brakuje jednak danych klinicznych dotyczących przebiegu tego typu zabiegów, ich zagrożeń i ewentualnych korzyści klinicznych płynących z rewaskularyzacji w zakresie naczyń wieńcowych i obwodowych w grupie chorych z ostrymi zespołami wieńcowymi, którzy coraz częściej pojawiają się na oddziałach kardiologii interwencyjnej.
na dodatek rośnie liczba chorych dyskwalifikowanych z leczenia chirurgicznego z powodu ciężkich schorzeń towarzyszących, wymagających jednak pełnej rewaskularyzacji zarówno w zakresie naczyń wieńcowych, jak i obwodowych, co stało się bezpośrednią inspiracją do podjęcia niniejszej pracy.