Homo faber et artifex. księga druga: człowiek w perspektywie personalistyczno-fenomenologicznej

Refleksja nad człowiekiem, ujętym jako osoba w perspektywie własnej metody fenomenologicznej, pozwala zaliczyć autora do grona myślicieli rozwijających wątki współczesnej, polskiej antropologii filozoficznej, starających się to czynić w nowy, oryginalny sposób – i poprzez to często dyskusyjny i nierzadko kwestionowany przez fachowych filozofów.

Podziwu godny jest jednak trud włożony w pracę, swoiste myślodzieło autora. Świadczy już o tym choćby sam spis treści, który demonstruje własną, oryginalną rekonstrukcję historii personalizmu od starożytności po współczesne wersje rosyjskiego, amerykańskiego, francuskiego i polskiego personalizmu.

dodatkowo spis treści zapowiada drugą, intelektualną podróż – a mianowicie możliwość zaznajomienia się z historią i znaczeniem pracy dla ugruntowania antropologii filozoficznej w ujęciu autora. Należy podkreślić, iż książka jest owocem autentycznej pasji myślenia, dociekania wyzwalającego ogromną energię konieczną do jej napisania.

I już nawet z tego powodu namawiam do jej przeczytania. Ale jest jeszcze głębszy powód. Stanowić ona może wprowadzenie w problematykę u nas rzadko podejmowaną – a mianowicie kolejną próbę – tym razem sięgającą jeszcze głębiej aniżeli w książce Personalistyczna wizja organizowania jako alternatywa technopolu – rozwijania filozoficznych podstaw dla budowy humanistycznej wersji teorii zarządzania, a szerzej próbę budowy zarysów nowej personalistycznej wersji antropologii filozoficznej.

Z recenzji dr. Hab. Grzegorza Szulczewskiego, prof. SGH