Metody diagnostyczne wykorzystywane w programowaniu fizjoterapii

Celem monografii jest przybliżenie wiedzy na temat wybranych metod, które można z powodzeniem wykorzystywać w programowaniu procesu fizjoterapii. W pierwszym rozdziale objaśniono zagadnienia związane z oceną atrybuty fizjologicznych mięśni szkieletowych poprzez badanie ich czynności bioelektrycznej i mechanomiograficznej.

Omówiono dwie metody diagnostyczne: elektromiografię zezwalającą rejestrować sygnały elektryczne w mięśniach i mniej znaną mechanomiografię służącą do oceny cechy mechanicznych mięśni. Drugi rozdział porusza temat badań termowizyjnych, które zezwalają na rejestrację i analizę dynamiki zmian powierzchniowej temperatury badanego ciała i formujeją możliwości zaobserwowania zmian odbiegających od stanu fizjologicznego wyrażającego się zmiennym przepływem naczyniowym.

Trzeci rozdział poświęcony jest wydolności tlenowej jednocześnie u osób zdrowych, jak i osób z niepełnosprawnością. Poruszono też zagadnienia dotyczące pomiaru progu anaerobowego i mocy krytycznej oraz maksymalnego i szczytowego pomiaru poboru tlenu jako „złotego standardu" oceny zdolności wysiłkowej.

Czwarty rozdział dotyczy programowania fizjoterapii na podstawie mocy i wydolności beztlenowej u osób z niepełnosprawnością ruchową, przede wszystkim poruszających się na wózkach inwalidzkich (z uszkodzeniem rdzenia kręgowego, porażeniem mózgowym, a także po amputacjach kończyn).