Odbudowa i restauracja zabytków architektury w polsce w latach 1918-1930 teoria i praktyka (Universitas)

Książka podzielona jest na sześć stanowczych rozdziałów. W pierwszym zaprezentowano dotychczasowy stan badań. W drugim podsumowano najważniejsze koncepcje i metody konserwatorskie do około roku 1918. Ich przypomnienie ma bowiem znaczenie dla zrozumienia zjawisk występujących w okresie międzywojennym.

W rozdziale trzecim przybliżono najważniejsze uwarunkowania ochrony zabytków w II Rzeczypospolitej, czyli ściśle związane z działalnością konserwatorską struktury organizacyjne i podstawy prawne, postacie związane z ochroną i konserwacją zabytków, aspekty ekonomiczne, itp.

W rozdziale czwartym omówiono prace, artykuły i wypowiedzi o charakterze teoretycznym, natomiast w następnym najważniejsze i najmocniej standardowe przykłady projektów oraz realizacji konserwatorskich. Zaznaczyć trzeba, że rozdział ten po części ma charakter dość dużego katalogu, który wydawał się niezbędny dla gruntownego opracowania tematu.

Zaprezentowane w nim przykłady, będące tylko wyborem spośród licznych realizacji, są najszczególniej reprezentatywne dla zilustrowania omawianych problemów. W ostatnim - szóstym rozdziale dokonano podsumowania, wskazując na ważniejsze czynniki mające wpływ na teorię i praktykę konserwatorską w dobie dwudziestolecia międzywojennego, wzajemny stosunek między głoszoną teorią a wykonywaną praktyką, stopniową ewolucję niektórych poglądów i znaczenie międzywojennej teorii i praktyki dla późniejszych dziejów polskiego konserwatorstwa.

W Podsumowaniu znalazło się ponadto plastikowe porównanie polskiego konserwatorstwa okresu dwudziestolecia międzywojennego z ówczesnymi osiągnięciami innych krajów europejskich. Widocznym uzupełnieniem tekstu są ilustracje ukazujące wygląd zabytków jako efekt prac restauratorskich.