Neopragmatyzm roberta b brandoma (Universitas)

Filozofia analityczna w początkowej fazie rozwoju wyznaczała sobie dość skromne cele. Odżegnując się od metafizycznych uwikłań i rezygnując z klasycznych filozoficznych pytań o ostateczną naturę rzeczywistości, „programowo” koncentrowała się na badaniu właściwości naszych wypowiedzi jako koniecznego warunku wstępnego do dalszych, już naukowych i pełnoprawnych twierdzeń o świecie. Stawiała sobie wtedy skromne pytania o źródła i determinanty znaczenia, o to, w jaki sposób używamy języka, kiedy i jak sensownie posługujemy się słowami, co zapewnia sensowność i sukces naszej komunikacji. Późniejsze losy filozofii analitycznej pokazały, że takie pytania doprowadziły do poszerzenia perspektywy badawczej, a w rezultacie do przeformułowania naszego podejścia w dodatku do klasycznych pytań filozoficznych: o naturę wiedzy, umysłu, działania i racjonalności, o naturę człowieka i jego aktywności, naturę wspólnoty, a wreszcie i samej filozofii. Wychodząc więc od refleksji nad kwestiami ściśle językowymi, można z powrotem dojść do pytań filozoficznie ważkich. Wydaje się też, iż filozofia Roberta B. Brandoma to doskonały przykład tego, jak wychodząc od ściśle analityczno-filozoficznego pytania o istotę i genezę treści pojęciowej, można w nowy sposób podejść do najszczególniejszych kwestii filozoficznych.

TOMASZ ZARĘBSKI – wykłada filozofię w Dolnośląskiej Szkole Wyższej we Wrocławiu (Wydział Nauk Pedagogicznych). Zajmuje się współczesną filozofią języka oraz epistemologią. Jest autorem książki Od paradygmatu do kosmopolis. Filozofia Stephena E. Toulmina (2005), a także tłumaczem kilkunastu tekstów filozofów współczesnych (m.in. Toulmina, Searle’a, Cavella, Derridy, Žižka, Conanta). Publikował m.in. W „Przeglądzie Filozoficznym”, „Filozofii Nauki” „Kwartalniku Filozoficznym”, „Principiach” oraz w „Studies in Logic, Grammar and Rhetoric”.