Pierwsza w polskim piśmiennictwie książka na temat architektury krzyżackiej późnego przeciętniewiecza. Jej autor skupia się przeważnie na klasyfikacji trzydziestu ośmiu zamków-klasztorów – wznoszonych na terenie Prus w latach 1246–1409 – które były nie tylko centrami władzy komturii, lecz także siedzibami konwentu. Książka mieści również szczegółową analizę ponadregionalnych rezydencji zakonu krzyżackiego: Elbląga, Malborka i Królewca.