Pitagoras był wyznawcą orfizmu, który praktykowano we wszelkich greckich koloniach: „Mówi się zaś przede wszystkim, iż Pitagoras był naśladowcą Orfeusza, jeśli chodzi o sposób mówienia i myślenia”. Członkowie wspólnoty w podobny sposób oddawali cześć boską Pitagorasowi, czcząc go np. Jako Apollina Pytyjskiego. Najistotniej pewnym źródłem informacji o moralności Pitagorasa mogłyby być „Złote rymy”, których jest co najmniej przypuszczalnym autorem, choć nie wiadomo jak sporo z tej treści pozostało takie, jak w wersji oryginalnej. Trudno odróżnić poglądy Pitagorasa od przemyśleń następców ze szkoły pitagorejskiej niejednokrotnie przypisywanych poprzez nich mistrzowi. Pitagoras cenił niezwykle przyjaźń, i mimo iż Diogenes przypisał sentencję zupełnie innym filozofom greckim, podobno „On to pierwszy powiedział, że przyjaciele powinni mieć wszystko wspólne i iż przyjaciel jest [dla człowieka] drugim ja”. (Za Wikipedią).