Kronika polska w przekładzie zygmunta komarnickiego (Armoryka)

Nie wiadomo, kto był twórcą pierwszej polskiej kroniki, nieznane jest choćby jego imię. Nie zachowały się z wieków przeciętnych żadne o nim wiadomości. Anonimowość była z jego strony zamierzona, co zaznaczył w przedmowie do księgi trzeciej.

Anonim nie pochodził z Polski, a sam siebie określił wygnańcem i pielgrzymem (łac. Exul et peregrinus)[3]. Niegdyś większość badaczy uważała go za mnicha, bo zamierzał po ukończeniu pracy w Polsce powrócić do miejsca, w którym złożył śluby, czyli do nieznanego z nazwy locus professionis.

Jak niedawno zwrócono uwagę, Gall niekoniecznie żył według reguły św. Benedykta, gdyż były również inne znaczenia słowa „professio", niezwiązane ze stanem mniszym. Mógł być dobrze duchownym diecezjalnym albo kanonikiem.

Kronikę pisał na zamówienie, z nadzieją na materialną nagrodę. O tę nagrodę dopominał się we wstępach do ksiąg pierwszej i drugiej, a hojność Bolesławów Chrobrego i Szczodrego z znacznym naciskiem stawiał za wzór Krzywoustemu [za: https://pl.wikipedia.org/wiki/Kronika_Galla_Anonima]