Dzieje lisowczyków. w czterech tomach: tom iv (Armoryka)

UWAGA! e-book jest skanem zapisanym w formacie PDF. Plik pdf zapobiega przeszukiwanie i kopiowanie tekstu Dzieje lisowczyków. W czterech tomach. Lisowczycy, lisowczyki (początkowa nazwa straceńcy, na dodatek chorągiew elearska) - formacja lekkiej jazdy polskiej o charakterze utrzymującego się z łupów wojska najemnego.

Oparta na wzorach ustrojowych konfederacji wojskowych, sformowana została w 1614 roku - pierwotnie jako konfederacja żołnierska pod wodzą pułkownika Aleksandra Józefa Lisowskiego herbu Jeż. Zawiązki tej formacji powstały już jednak w czasie służby Lisowskiego u Dymitra II Samozwańca w latach 1607-1611.

Dwutysięczny oddział lisowczyków brał udział w wojnie polsko-rosyjskiej 1609-1618. Od śmierci Lisowskiego w 1616 r. Dowodzeni byli poprzez pułkownika Stanisława Czaplińskiego. Od 1619 r. Ich dowódcą był Walenty Rogowski[2].

W czasie wypraw moskiewskich przeprowadzili szereg operacji zaczepnych na terytorium Carstwa Rosyjskiego, rozbijając w grudniu 1617 r. Pod Kaługą wojska rosyjskie kniazia Dymitra Pożarskiego. Ich łupiestwo spowodowało m.in.

obłożenie tej formacji klątwą, która jednak po pewnym czasie została zdjęta. Celem utworzenia oddziałów lisowczyków było odciążenie skarbu Rzeczypospolitej od obowiązku wypłacania im żołdu. Werbowano ich, zapewniając im całkowitą swobodę zagarniania łupów wojennych, które były ich jedynym wynagrodzeniem za służbę.

Formacja była złożona z najemników różnej narodowości, przede wszystkim Polaków, Litwinów i Rusinów. Dowódców obierali sobie sami za pomocą głosowania. Podobnie jak cała jazda narodowego autoramentu, dzielili się na towarzyszy, pocztowych i czeladź - ciurów, tworzących oddzielne chorągwie, które brały udział w manewrach, a czasami w boju (co było nowością w wojskach polskich).

Pułk lisowczyków (z zasady ponad 1000 ludzi) dzielił się na chorągwie, z czego dwie (czarna i czerwona) podlegały bezpośrednio dowódcy. Pułki dowodzone były poprzez pułkowników z pomocą oboźnego, sędziego i strażnika.

Chorągwie prowadzone były poprzez rotmistrzów z pomocą porucznika i chorążego. Specjalizowali się w zagonach na terytorium wroga, walczyli bez taborów, zaopatrując się w terenie, na którym operowali. Poruszali się podobnie jak Tatarzy, komunikiem, tzn.

nie mieli wozów, jedynie po kilka koni do jazdy wierzchem, a wyposażenie i żywność przewozili na koniach jucznych. Specyficzny był sposób dosiadania przez nich koni - stali w strzemionach, pochylając się nad koniem, aby maksymalnie mu ulżyć i wykorzystać jego możliwości (podobnie jeżdżą dzisiejsi dżokeje).

wywoływało to na dodatek powiększenie siły zamachu bronią sieczną lub obuchową (cios z przysiadu), upraszczało obracanie się w celu wystrzelenia pocisku, jak w dodatku przesiadanie się na innego konia w biegu.

Ich siodła były niewielkich wymiarów. Charakteryzowali się błyskawicznym przemieszczaniem, wynikającym ze sposobu jazdy, wykorzystywaniem podstępów i forteli wojennych, niezwykłą odwagą, a także straszliwym pustoszeniem i rabowaniem terenów, na których przebywali.

Ich wyszkolenie jeździeckie i bojowe wzbudzało uznanie cudzoziemców. Wyróżniali się dzielnością, lecz także okrucieństwem i szczególnym zamiłowaniem do rabunku, który pozostał na stałe przypisany do zasad działania tej formacji (np.

mieli zwyczaj zabijać każdego napotkanego przechodnia, by nie pozostawiać świadków). Cieszyli się wielką sławą w Europie jako niespotykana w szybkości jazda (pokonywali dziennie do 150 km). Ich uzbrojenie i ubiór były niemal kompletnie dowolne i zależne od stopnia zamożności mocnego żołnierza.

Nosili pełniące funkcję miękkiej zbroi pikowane żupany, baczmagi (skórzane buty), czapki typu kołpak i typowe obcisłe spodnie. Nie używali metalowych zbroi, niektórzy nosili misiurki albo kolety, korzystali również ze zdobycznych kałkanów.

Uzbrojenie zaczepne składało się z szabli (obowiązkowo), łuku refleksyjnego chowanego w sajdaku (pokrowiec na łuk z kołczanem), ewentualnie niedługich pik albo rohatyn. Zamiennie z łukami czasami użytkowano pistoletów, rusznic, arkebuzów albo bandoletów.

Oficerowie posiadali ponadto nadziak bądź czekan i niekiedy koncerz albo pałasz troczony przy siodle, z zasady pod lewym kolanem. (za: https://pl.wikipedia.org/wiki/Lisowczycy).