Celem publikacji jest wyróżnionie historyczności dyskursu publicznego w Polsce (cezurę stanowią lata 1945-2015) i pokazanie jednocześnie jego ciągłości, jak przemian. Szczególna uwaga jest zwrócona na kondycję i kulturę komunikowania się jako kluczowego elementu demokracji.
Intencją autorów jest pokazanie najważniejszych tendencji, prowadzących do okresowego nadawania i odbierania ważności określonym kwestiom, mediom, uczestnikom publicznych debat, gatunkom wypowiedzi i sposobom wypowiadania się w ramach wybranych obszarów problemowych.
Analizy wybranych tekstów publicznych powstały z zastosowaniem różnych metod badawczych. Autorzy stosują w swoich badaniach różne podejścia: od analizy korpusowej po analizę retoryczną, od narracyjnej analizy struktur dyskursywnych po analizę mediatyzacji pamięci historycznej.
wybór problematyki odzwierciedla wielowątkowość komunikowania publicznego i to, że sama sfera publiczna obejmuje mnóstwo dziedzin: stricte polityczną (oficjalne przemówienia przywódców politycznych, dokumenty prawne), obszar pośredni (teksty wyprodukowane poprzez elity symboliczne, np.
opisy koncepcji artystycznych, publicystyka stworzona poprzez intelektualistów itd.) i teksty "masowe" (np. Artykuły prasowe dotyczące obchodów świąt czy rocznic, mody czy ekologii). W jednej publikacji nie jest możliwe przedstawienie wszystkich zagadnień ważnych w polskim dyskursie publicznym w okresie po II wojnie światowej.
Zabrakło tak oczywistych tematów jak kwestie gospodarcze, wychowanie i edukacja, samorządność na poziomie lokalnym, ochrona zdrowia czy starzenie się społeczeństwa. Książka powinna radować się zainteresowanie wszystkich interesujących się debatą publiczną w Polsce i jej historycznymi odsłonami.