O antropozofii rudolfa steinera (Universitas)

Antropozofia? Co to właściwie jest? Powiedz w kilku zdaniach, na czym to polega? Zajmujesz się tym od tylu lat i jeszcze ci się nie znudziło? – takie pytania zadają mi czasem dawno niewidziani przyjaciele, znajomi, krewni. Zwłaszcza w Polsce. W Polsce, gdzie o twórcy antropozofii, Rudolfie Steinerze (1861–1925) – jednej z najwybitniejszych indywidualności XX w., filozofie, mistyku, reformatorze kultury i życia społecznego – wie się mało. A to, co się wie, nad wyraz rzadko pochodzi z własnych doświadczeń. Wyrażane opinie są przede wszystkim powielaniem sądów gdzieś przeczytanych albo usłyszanych, zlepkiem informacji wyrwanych z kontekstu, czasem słusznych, częściej jednak groteskowo przekręconych i zdeformowanych. […] za każdym razem interesowało mnie najbardziej, jak myśli konkretnych indywidualności działają w świecie: poznasz drzewo po owocach, jakie rodzi. Poręczne owoce antropozofii były dla mnie kamieniem probierczym jej wartości i poręczności. […] jak to jest w innych dziedzinach inspirowanych poprzez antropozofię: w medycynie, rolnictwie, inicjatywach gospodarczych, polityczno-społecznych, w bankowości? I wreszcie: czy zajmowanie się antropozofią zmienia ludzi? A jeżeli tak, to w jakim kierunku? Czy proponowana poprzez antropozofię droga rozwoju wewnętrznego rzeczywiście za każdym razem doskonali ludzi moralnie? A jeżeli dzieje się inaczej, to gdzie szukać przyczyn niepowodzenia?

ze Wstępu

Barbara Kowalewska – ur. W 1950 r. W Warszawie, od 1975 r. Mieszka w Amsterdamie; studiowała polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim, niderlandystykę na Uniwersytecie w Amsterdamie, a także pedagogikę waldorfską w Zeist (Holandia). Tłumaczka z języków niederlandzkiego i niemieckiego, autorka artykułów z zakresu pedagogiki niewielkiego dziecka.W latach 2007–2013 współpracowała jako tłumaczka, autorka oraz koordynator w realizacji siedemnastotomowej kolekcji książek „Pedagogika Waldorfska”, wydanej poprzez krakowską Oficyną Wydawniczą Impuls. W ramach tej kolekcji ukazała się książka jej autorstwa, Mam czas dla dziecka. Pedagogika waldorfska dla najmłodszych. Sugestia alternatywnej kultury wychowania w domu, przedszkolu i w żłobku (2011), która okazała się wielkim sukcesem wydawniczym. Zachęciło to autorkę do podjęcia tematu pasjonującego ją od 35 lat: antropozofii Rudolfa Steinera wykorzystywanej w różnorodnych dziedzinach ergonomicznego życia. Autorka demonstruje w niej antropozofię nie jako teorię czy filozofię austriackiego reformatora kultury, ale w formie esejów biograficznych, wychodząc z przekonania, iż najlepiej odpowiada to jej stosunkowi do opisywanych zagadnień i procesów.