Teleporady u pacjentów z niewydolnością serca. Poradnik dla lekarzy

Niewydolność serca (HF, heart failure) jest istotnym problemem medycznym, społecznym i ekonomicznym. To jedno z najważniejszych i równocześnie najtrudniejszych wyzwań dla kardiologii XXI w. Niewydolność serca jest końcowym stadium wielu chorób układu sercowo-naczyniowego i – paradoksalnie – wraz z postępem w ich leczeniu oraz starzeniem się populacji przybywa osób z HF.

obecność HF dotyczy 1–2% dorosłej populacji w krajach rozwiniętych, a w grupie powyżej 70. R.ż. Obejmuje choćby ponad 10% populacji [1–5]. W związku z prędkim rozwojem i rosnącą dostępnością globalnej sieci internetowej Światowa Organizacja Zdrowia (WHO, World Health Organization) już w 1998 r.

przyjęła pierwszą rezolucję dotyczącą e-zdrowia [15]. Telemedycyna wykorzystuje technologie informatyczne w celu rozszerzenia przystępności opieki zdrowotnej i informacji medycznych. Według WHO telemedycyną nazywamy wszelkie usługi świadczone na odległość przez pracowników opieki zdrowotnej, wykorzystujące technologie informatyczne i telekomunikację w celu profilaktyki, diagnozowania i leczenia pacjentów, a także prowadzenia badań i kształcenia innych podmiotów opieki zdrowotnej.

Kluczową kwestią leżącą u podstaw telemedycyny jest możliwość pokonywania barier geograficznych i świadczenie usług medycznych bez konieczności fizycznej obecności pacjenta w ośrodku opieki zdrowotnej, co nie tylko polepsza dostęp do opieki,ponadto jest dobre z punktu widzenia ekonomii.

Teleopieka w sytuacji HF obejmuje m.in. Wsparcie telefoniczne i zdalne monitorowanie chorych.