Być parą z niepełnosprawnością intelektualną

Fenomen bycia parą (relacji) kobiety i pana z niepełnosprawnością intelektualną głębszego stopnia interesuje mnie od dawna, sam zaś pomysł jego przemyślanej i celowo zaprojektowanej eksploracji zrodził się podczas realizacji zupełnie innego przedsięwzięcia badawczego.

Dotyczyło ono poznawania codziennego życia wymienionej grupy osób poprzez obserwację zachowań językowych badanego środowiska (D. Krzemińska, 2009, 2012c). Już wtedy zdałam sobie sprawę z tego, że placówka, w której przeprowadzałam badania — a był nią środowiskowy dom samopomocy — jest przestrzenią, w jakiej dorosłe osoby z głębszym stopniem niepełnosprawności intelektualnej nie tylko angażują się w proponowane im rodzaje i formy terapii zajęciowej czy inne aktywności, lecz także nawiązują relacje międzyosobowe.

Wśród tych relacji jako niezwykle znaczne jawi się bycie parą. Autorka