Malarstwo jako kontekst literatury i języka polskiego w doświadczeniach uczniowskiego odbioru

Należy sądzić, że książka Doroty Karkut będzie budzić uzasadnione zainteresowanie wśród potencjalnych adresatów: badaczy problemu, nauczycieli polonistów i studentów z kilku co najmniej powodów.
Po pierwsze, jest przykładem wyboru aktualnej tematyki badawczej. Nadal istnieje potrzeba wypracowania produktywnych narzędzi do włączenia w obręb przedmiotu język polski sztuk wizualnych. Monografia D. Karkut przynosi wnikliwą i dobrze udokumentowaną analizę uczniowskich odczytań utworów literackich i obrazów, co może być inspiracją do kolejnych poszukiwań.
Po drugie, upomina się autorka o docenienie przeżycia estetycznego jako fundamentu budowania osobowości i rozumienia świata w procesie edukacji i wychowania.
Po trzecie, przywraca współczesnej dydaktyce stanowiska nieco już zapomniane, lecz ciągle jeszcze aktualne: Szumana, Kridla, Słodkowskiego i ukazuje ich wartość dla współczesnej edukacji. W ten sposób wpisuje swoje dokonania w tradycję dyscypliny.
Po czwarte, pokazuje skondensowaną i rzetelną analizę i klasyfikację uczniowskich postaw odbioru wobec sztuki i popiera ją wypowiedziami uczniowskimi.
Po piąte, prowokuje do bezustannego ponawiania namysłu nad miejscem i rolą sztuk wizualnych w edukacji polonistycznej.

Z recenzji dr hab. Prof. UAM Beaty Gromadzkiej