Amorficzne kategorie estetyczne jako praktyki twórcze i poznawcze

Książka jest propozycją spojrzenia na współczesne, XX- i XXI-wieczne teksty kultury z szerokiej transdyscyplinarnej perspektywy. Poszukiwanie nowego języka opisu, analizy i interpretacji zjawisk w naukach humanistycznych autorka przeprowadza „w poprzek", w „splątaniu" przeróżnych dziedzin i dyscyplin.

Trudność w znalezieniu właściwego języka teorii nie jest oczywiście żadnym odkryciem. Jednak samo poszukiwanie i próba odnalezienia języka „między" dyskursami wydaje się nową jakością. Autorka wykorzystuje swoje pokaźne naukowe zaplecze – typowo literaturoznawcze, jak dodatkowo teatrologiczne i kulturoznawcze – odwołując się do przykładów z zakresu literatury, teatru, performansu, sztuk performatywnych i wizualnych.

Reinterpretacji podlega rola badacza, twórcy i odbiorcy i samego dzieła, nazywanego zdarzeniem, praktyką, procesem, doświadczeniem. To właśnie doświadczenie estetyczne stanowi główną oś prowadzonych rozważań.

Przewodni kierunek zainteresowań w tej pracy dotyczy przenoszenia pojęć z nauki do sztuki i na obszar literacki, a sztuka traktowana jest jako teoria poznania. Analizowane kategorie estetyczne to: sypkość, krystaliczność, płynność, chropowatość/szorstkość, lepkość, smak(owitość) i wonność, a także chrobotliwość, szumność i gwarność.

Tytułowa amorficzność odnosi się jednocześnie do samych analizowanych kategorii estetycznych, jak i do konstrukcji całej książki i sposobu pisania. Amorficzność – bezkształtność oraz polimorficzność – wielokształtność to dwa ważne pojęcia, których użycie w niniejszej rozprawie oscyluje między ujęciem dosłownym, wychodzącym od tego, co fizyczne, a metaforycznym.