Dlaczego warto rozmawiać o Sinéad O'Connor

W 1990 roku nagranie Nothing Compares 2 U uczyniło z Sinéad O’Connor światową gwiazdę. Dwa lata później artystka pojawiła się w programie Saturday Night Live, gdzie na oczach widzów podarła zdjęcie papieża Jana Pawła II. Ten gest uczynił z niej „stukniętą łysą wariatkę" – właśnie z takimi wyrażanymi publicznie inwektywami musiała się mierzyć przez całe życie.

Allyson McCabe w swoim przejmującym, a zarazem rzetelnie udokumentowanym reportażu opisuje walkę jednej z najszczególniej wpływowych piosenkarek naszych czasów o to, aby w show-biznesie pozostać sobą. Sinéad nie chciała poddać się regułom przemysłu, który od wokalistek wymagał przede wszystkim seksownego wizerunku, czym umiejętnie grała jej rywalka, Madonna. O’Connor pragnęła wykorzystać swoją sławę, aby mówić o sprawach, które uznawała za widoczne: z reguły o przemocy wobec kobiet, dzieci, osób dyskryminowanych ze względu na kolor skóry czy orientację seksualną.

To nie jest tylko książka o Sinéad O’Connor, to z zasady książka o opresyjnej kulturze, w której wszyscy żyjemy, choć od lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku przybyło nam narzędzi, aby mówić o ukrytych formach ucisku. A przybyło ich dzięki ludziom, którzy mieli odwagę przerwać milczenie. Jedną z takich osób była Sinéad.