konwencjonalny język mongolski jest atrakcyjnym przykładem żywotności języka w zasadzie martwego, bo wykorzystywanego wyłącznie w piśmie. Powstał na przełomie XII/XIII w., a być może wcześniej, i przetrwał do naszych czasów jako język oficjalnego piśmiennictwa rdzennych mieszknańców Mongolii Wewnętrznej, autonomicznej prowincji ChRL. Bywa także niekiedy użytkowany nadal w Republice Mongolskiej, bądź dla ozdoby, bądź jako wyraz przywiązania do tradycji. Jest to język aglutynacyjny i wraz z innymi językami mongolskimi, a także tureckimi i tungusko-mandżurskimi stwarza tzw. Ligę ałtajską.