Edward Raczyński to jeden z najwybitniejszych polskich dyplomatów i polityków w XX w. Sprawujący najwyższe funkcje na emigracji – w tym urząd Prezydenta RP – który dał się poznać w dodatku jako wspaniały orator.
Jego mowy wygłaszane z rozmaitych okazji były przygotowane z wielką pieczołowitością i znawstwem. Swoje umiejętności oratorskie Raczyński zawdzięczał pochodzeniu i wykształceniu, praktyce pracy dyplomaty, a także wykazywanym zdolnościom poetyckim.
W roli mówcy jawi się jako kontynuator tradycji romantycznych, człowiek urodzony w XIX w. I przez ten wiek ukształtowany. Ważnym punktem odniesienia dla Raczyńskiego były Konstytucja 3 maja, a także tradycja powstań listopadowego i styczniowego.
równocześnie najwcześniejsze autobiograficzne odwołania, na które możemy natrafić w prezentowanych przemówieniach, są związane z odzyskaniem poprzez Polskę niepodległości i wydarzeniami 11 listopada 1918 r., których był świadkiem.
przez całe niemal dorosłe życie Raczyński pozostawał w służbie II Rzeczypospolitej, a służył jej na mnóstwo sposobów, w tym także – o czym chcemy przypomnieć w tym tomie – słowem. Fragment ze Wstępu Wstęp i opracowanie naukowe Kinga Czechowska i Krzysztof Kania