Synowie bacha

Nie ulega wątpliwości, że Bach był geniuszem. Lecz, jakby tego było niewiele, przekazał on muzyczne uzdolnienia także swoim czterem synom, dzięki którym także oni, gdy dorośli, stali się ważnymi kompozytorami.

Jest to przykład nieszablonowy w całej historii muzyki, tym bardziej niezwykły, że każdy z synów Bacha rozwinął własną osobowość artystyczną i, choć wszyscy niemało zawdzięczali naukom ojca, na płaszczyźnie stylistycznej prędzej czy później wyzwolili się spod jego przemożnego wpływu.Losy życia i działalności muzycznej tych czterech jednostkowości o niezwykle różnorodnych temperamentach biegły odmiennymi ścieżkami, które przecinały się tylko przy rzadkich okazjach.Najstarszy z braci, Wilhelm Friedemann (Bach drezdeński), nieprzeciętny organista o niestałym i kapryśnym usposobieniu, który zmarł w biedzie, był przeciwieństwem młodszego o cztery lata Carla Philipa Emmanuela (Bacha berlińskiego), który w swych czasach był szczególnie znany, przyjaźnił się z pisarzami i filozofami, a Haydn i Beethoven podziwiali go jako nowatora w sztuce gry na instrumentach klawiszowych.Dwaj kolejni bracia, pochodzący z drugiego małżeństwa ojca, byli dużo młodsi, ale podobnie jak tamci kreujeli parę o przeciwstawnych charakterach: Johann Christoph Friedrich (Bach ­bückeburski), wiodący spokojne i ustabilizowane życie kompozytor licznych dzieł z przełomu baroku i klasycyzmu, ma mało wspólnego z młodszym Johannem Christianem (Bachem londyńskim), światowcem i podróżnikiem, wytwarzającym w stylu galant, który jako jedyny z całej czwórki komponował opery, szczególnie cenione przez Mozarta.

Synowie Bacha, którzy niesłusznie popadli w zapomnienie w miarę jak rosła sława ich ojca, a Haydn, Mozart i Beethoven wyrastali na niekwestionowane autorytety, znów zaczynają cieszyć się coraz pokaźniejszym zainteresowaniem.

Książka ta, pierwsza kompletnie im poświęcona, opowiada o ich karierze, twórczości i otoczeniu.Tematem książki Marca Vignala ""Synowie Bacha"" jest pokolenie kompozytorów, synów obszernego lipskiego kantora: Wilhelma Friedemanna, Carla Philippa Emanuela, Johanna Christopha Friedricha i Johanna Christiana.

Francuski badacz przybliża nam sylwetki kompozytorów, którzy, działając w epoce przejściowej, wywarli niebagatelny wpływ nie tylko na rozwój nowych, bardziej uczuciowych prądów muzycznych – stylu galant czy Empfinsamer Stil, lecz także byli inspiracją dla czołowych kompozytorów klasycyzmu takich, jak Mozart i Haydn.

Książka szczególnie plastycznie ukazuje biografie wszystkich czterech kompozytorów na tle epoki, naświetla ich drogę muzyczną, omawia twórczość, poszukuje różnic i cech wspólnych. Autor cytuje mnóstwo oryginalnych dokumentów, malując w dodatku portrety niektórych postaci współczesnych Bachom – niekoniecznie muzyków – będących z czwórką bohaterów w ścisłym kontakcie, jak: Fryderyk ii, Lessing, Herder czy Burney, eksploruje dodatkowo życie muzyczne i intelektualne miast, w których przebywali (Drezno, Berlin, Hamburg, Londyn