Luneta i radar

Książka stanowi zbiór ściśle powiązanych ze sobą szkiców, podejmujących refleksję teoretyczną nad dziedzinami rozpatrywanymi najczęściej osobno: antropologią słowa, teorią antropologiczną, filozofią kulturalistyczną i założeniami animacji kultury.

Kwestie te ujmowane są transdyscyplinarnie, a spójność nadaje im pokaźna perspektywa antropologiczna, zezwalająca wydobyć niemało powiązań pomiędzy zagadnieniami i zjawiskami z tych obszarów, które w ten sposób oświetlają się nawzajem.

Jednym z głównych wątków przewijających się poprzez rozmaite podejmowane problemy jest "wydobyta w tytule" opozycja pomiędzy dwiema strategiami poznawczymi w naukach o kulturze, określonymi metaforycznie jako strategia lunety i strategia radaru.

Pierwsza reprezentuje stanowisko nauki paradygmatycznej, w której przyjęta teoria poprzedza rozpoznania badanej rzeczywistości, druga oddaje postparadygmatyczną orientację naukową, zgodnie z którą to z samej rzeczywistości płyną wyzwania poznawcze, dopiero w kolejnym kroku poddawane opracowaniu teoretycznemu, przy zachowaniu podejścia antysystemowego i kontrtekstowego.

Powyższy opis pochodzi od wydawcy.