Refleksja humanistyczna w planowaniu przestrzennym

Refleksja humanistyczna w planowaniu przestrzennym, pod redakcją naukową Aleksandry Wójtowicz i Jacka Paulinka. Refleksja humanistyczna w planowaniu przestrzennym to jeden z trzech tomów trylogii, przygotowanych w ramach grantu NPRH MNiSW Literaturoznawstwo architektoniczne (nr 0176/NPRH4/H2a/83/2016).

zaakcentowana jest tu rola badań multidyscyplinarnych, gdzie wyraźna jest równorzędność analiz, podejmujących ten sam temat i prowadzonych poprzez przedstawicieli przeróżnych dziedzin niezależnie od siebie. Kolejny tom mieści bowiem ilustrację wyłaniania się modelu transdyscyplinarnego, na drodze prac interdyscyplinarnych.

Zgodnie z tą myślą książka pokonferencyjna stanowi niebanalny dokument połączenia różnych warsztatów badawczych. Zbiór tekstów jest ilustracją samoistnie utworzonego,,szlaku myślowego", prowadzącego przez przestrzeń Warszawy, z dwukrotnym spojrzeniem w kierunku Łodzi.

Kolejne rozdziały zawierają teksty następujących autorów: Aleksandry Wójtowicz (literaturoznawstwo), Igora Piotrowskiego (kulturoznawstwo), Agnieszki Karpowicz (kulturoznawstwo), Bolesława Stelmacha (architektura), Jana Macieja Chmielewskiego (architektura i urbanistyka), Ryszarda Mączewskiego (varasavianistyka), Marty Koszowy-Krajewskiej (literaturoznawstwo), Hanny Krajewskiej (archiwistyka), Jarosława Skrzyńskiego (projekcje videomappingu 3D), Anny Kronenberg (kulturoznawstwo), Jacka Kaczmarka i Karoliny Piotrowskiej (geografia), Bohdana Jałowieckiego (socjologia), Barbary Lewickiej i marka S.

Szczepańskiego (socjologia), Mieczysława Miazgi (socjologia). Z recenzji prof. Dr. Hab. Arkadiusza Bagłajewskiego Tom Refleksja humanistyczna w planowaniu przestrzennym to interesująco pomyślany efekt spotkania przedstawicieli rozmaitych dyscyplin naukowych [...].

Zaproponowane ujęcie multidyscyplinarne umożliwia wprawdzie utrzymanie wysokiej jakości badań, przynależących do porządków metodologicznych różnorodnych dyscyplin, choć zarazem jest również w jakimś stopniu realizacją postulatu negocjowania słownika pojęciowego wiodącego do przyszłego ujęcia transdyscyplinarnego.

[...] Warto więc podkreślić, iż przestrzeń nie jest już ujmowana wyłącznie jako składnik świata przedstawionego utworu, ale jako reprezentacja przestrzeni pozatekstowej (chciałoby się napisać:,,realnej"), doświadczanej na przeróżne sposoby i opisywanej w zróżnicowanym instrumentarium wielu dyscyplin, jakkolwiek, istnieją pojęcia, rzeklibyśmy,,wspólne", co nie znaczy, że rozumiane jednakowo [...] Impulsy i pomysły badawcze są więc wieloaspektowe i prowadzone w różnorodnych porządkach metodologicznych.

To pokaźne osiągnięcie i obfita zaleta poznawcza recenzowanego tomu. Z recenzji prof. Dr hab. Ewy Paczoskiej Książka na pewno znajdzie swych czytelników wśród historyków (z zasady tych zajmujących się dziejami Warszawy), architektów, socjologów, literaturoznawców, badaczy kultury, ale także miejskich aktywistów, szukających nowych form dla swojego działania.

Co ważne, analizy szczegółowe dokonywane w kolejnych tekstach, choćby jeśli zaczynają się od miejskiej,,ciekawostki", to zawsze przekraczają jej poziom. Zwraca uwagę wysoka teoretyczna świadomość redaktorów i autorów książki.

skutkiem ich działania jest nie tylko zbiór,,przypadków", ale także próba określenia wspólnych wyborów metodologicznych, wykorzystujących propozycje najnowszej humanistyki. Powyższy opis pochodzi od wydawcy.