Ford Reżyser - Michał Danielewicz

Aleksander Ford na świat przychodzi jako Mosze Lifszyc. Mosze ucieka przed nędzą pracy w fabryce, Aleksandra napędza ambicja i wiara w siebie. Pierwszy nigdy nie zrobił matury, drugi zmyśla studia na wydziale historii sztuki.

Obaj kochają kino, które wciąż jeszcze jest nieme. Aleksander Ford debiutuje w wieku 21 lat, trzy lata później odbiera nagrodę za najkorzystniejszy film roku. Ma talent, ale zamiast prostej ścieżki kariery wybiera niełatwą drogę twórcy zaangażowanego.

Lawiruje pomiędzy komercyjnymi wymogami prymitywnego rynku filmowego, państwową cenzurą i ambicją robienia filmów „pokaźnych społecznie”. Wyrasta na pierwszego filmowego buntownika II RP. Przyparty do ściany, woli zrezygnować z gotowego filmu niż okroić go zgodnie z zaleceniami cenzury.

poprzez lata na peryferiach branży, po wojnie ląduje na szczycie. Znajomi obejmują najwyższe stanowiska w Polsce Ludowej — oni wybierają politykę na całego, on chce robić filmy i wreszcie żyć jak uznany reżyser.

Ludzie mało mogą o nim powiedzieć, za to wszyscy pamiętają, czym jeździł. Korzystne samochody, kobiety i garnitury szyte na miarę — tego ma mnóstwo, i tylko filmów niewiele. W nowej Polsce ciężko je robić nawet komuś takiemu jak on.

Władza oczekuje, że będzie trzymać się bezpiecznych tematów, lecz on nie byłby wtedy Fordem. Obraz człowieka wyłaniający się z dostępnych przekazów i wspomnień daleki jest od jednoznaczności. Komunista w mercedesie.

Pamiętliwy satrapa, który wchodząc na plan filmowy każdego członka ekipy wita serdecznym uściskiem dłoni. Twórca z ochotą korzystający z politycznych koneksji, którego Polański wspomina jako „niezwykle kompetentnego filmowca”.

W swoich filmach często podważa narodowe mity, lecz potrafi je również podsycać. W swoim środowisku budzi na ogół niechęć. Kiedy w marcu ’68 staje się głównym celem ataków w świecie filmowym, nikt nie staje w jego obronie.