Niemiecki ręczny granat trzonkowy stielhandgranate m-24 737 (Denix)

NIEMIECKI RĘCZNY GRANAT TRZONKOWY Stielhandgranate M-24

(737)

Materiał:
stop cynku i aluminium, a także drewno

Producent: Denix Hiszpania

wysokość 35 cm
waga: 0,8 kg

To nie jest blaszana zabawka tylko realistyczna replika, której wagę poczujesz w rękach (waga i wymiary wzorowane na oryginale).

"Stielhandgranate – ręczny granat trzonkowy wykorzystywany w armii niemieckiej poprzez całą drugą wojnę światową. Pierwsze granaty trzonkowe były wytwarzane podczas pierwszej wojny światowej. Wyposażenie granatu w drewnianą rękojeść usprawniało dalekie i celne rzuty.

Historia konstrukcji
Na początku lat 20. XX w. Zarząd Uzbrojenia Reichswehry postanowił wprowadzić do uzbrojenia nowy wariant granatu trzonkowego. Nowa kompozycja miała się charakteryzować obszerniejszą niezawodnością a także być przypasowana do długofalowego magazynowania. Prace zakończyły się wprowadzeniem w 1924 roku do uzbrojenia granatu "Stielhandgranate 24 mit Brennzunder 24" (Stielhgr.24 mit Bz.24). Równocześnie zaczęto produkować granat ćwiczebny Ubungsstielhandgranate.24 mit Bz.24.

Pierwsze serie granatów Stielhgr.24 miały na korpusie hak służący do mocowania granatu na pasie,momentalnie przestano go montować, ponieważ okazało się, że żołnierze i tak noszą granaty wsunięte za pasy. Zmieniono także detonatory na bardziej wytrzymałe na wilgoć. Nową wersję oznaczono jako "Stielhandgranate 39 mit Brennzunder 39". Opracowano także granaty dymne Nebelhandgranate 39 o konstrukcji wzorowanej na Stielhandgranate.

W 1942 roku Zarząd Uzbrojenia Waffen-SS opracował koszulkę odłamkową (stalowa rura nakładana na głowicę granatu) rozszerzającą liczba odłamków powstających po wybuchu granatu. Wkrótce potem podobną koszulkę opracował Zarząd Uzbrojenia Wehrmachtu. W końcowym okresie 1/3 stworzonych granatów była wyekwipowana w takie koszulki.

Ocenia się,produkowano ok. 100 mln sztuk tych granatów.

Wersje Stielhandgranate
Stielhandgranate 24 mit Brennzunder 24 - pierwsza wersja
Stielhandgranate 39 mit Brennzunder 39 - wersja z nowym bardziej niepodatnym na wilgoć zapalnikiem i detonatorem.
Ubungsstielhandgranate.24 mit Brennzunder.24. - granat ćwiczebny wielorazowego wykorzystania. Posiadał korpus z perforowanej blachy zawierający niepokaźny ładunek prochu czarnego. Granaty ćwiczebne miały korpusy malowane na czerwono.
Nebelhandgranate 39 - granat dymny. W denku głowicy znajdowało się osiem otworów przez które wydostawał się dym. Na głowicy namalowane były trzy poziome białe paski. Ponieważ dochodziło do pomyłek z granatami bojowymi na trzonkach późniejszych linii granatów dymnych wykonywano trzy nacięcia.
Część niemieckiej instrukcji granatu

Uzbrojenie, rzucanie i rozbrojenie granatu:
1. Odkręcić rękojeść od korpusu.
2. W trzon mechanizmu zapalającego ostrożnie wstawić detonator, następnie na korpus granatu nakręcić do oporu metalową nakrętkę rękojeści.
W celu rzucenia granatu należy:
1. Odkręcić kapturek zabezpieczający od rękojeści.
2. Wyjąć porcelanową kulkę (albo pierścień) z gniazda rękojeści.
3. Zabrać w lewą rękę porcelanową kulkę (lub pierścień) i zdecydowanym ruchem wyrwać rozcieracz, następnie natychmiast rzucić granat w kierunku celu.
W celu rozbrojenia granatu należy:
1. Ostrożnie odkręcić korpus granatu od rękojeści.
2. Wyjąć z trzonu mechanizmu zapalającego detonator.
3. Ponownie nakręcić do oporu korpus granatu na rękojeść.

Opis konstrukcji
Granat Stielhandgranate był granatem zaczepnym. Składał się z metalowego korpusu zawierającego materiał wybuchowy i drewnianej, wydrążonej wewnątrz rękojeści z drewna bukowego. Rękojeść była z obu stron zakończona gwintem. Do górnego był przykręcony korpus granatu i mechanizm zapalający, do dolnego – osłona zabezpieczająca. Pod osłoną znajdował się porcelanowy pierścień połączony sznurem z zapalnikiem tarciowym"1.

1-Stielhandgranate [online]. Wikipedia: wolna encyklopedia, 2010-01-13 17:38Z [dostęp: 2010-03-4 18:23Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stielhandgranate&oldid=19940660