Polska publicystyka emigracyjna po 1945 roku (Umcs)

Polska publicystyka emigracyjna, choćby ograniczona cezurą po 1945 roku, stanowi niezwykle różny temat badawczy, posiadający już perfekcyjne opracowania i analizy motywów, charakteru, problemów, gatunków, twórców, wpływu. Ciągle jednak jesteśmy raczej na etapie wyznaczania kolejnych celów badawczych (mapowania), niżeli syntezy usprawniającej nawet rozpoznanie zależności pomiędzy publicystyką emigracyjną i krajową (w kontekście niełatwych losów pisarzy, takich jak miedzy innymi Stanisław Mackiewicz, Melchior Wańkowicz, Teodor Parnicki, Maria Kuncewiczowa).

Właściwie każdy człon frazy polska publicystyka emigracyjna wymaga objaśnień i dopracowania terminologicznego. Polska to znaczy pisana poprzez Polaków, na tak zwane polskie tematy, przez Polaków przebywających na emigracji. Publicystyka, czyli typ pisarstwa lokowanego, jak mówił Adolf Bocheński, piętro wyżej od informacji, a zatem zawierającego opinie i komentarze wiarygodnego autora (eksperta); pozostaje kwestia kryteriów wiarygodności/autorytetu nadawcy, stosunek odbiorców do treści publicystycznych, rodzaju mediów (prasa, radio, telewizja, lecz także książki, druki ulotne, broszury), stylu i języka gatunków publicystycznych. Emigracyjna wreszcie wytworzona poprzez emigrantów czy także krajowców przemycających swoje artykuły i książki do wydawnictw emigracyjnych. Te dość oczywiste konotacje stanowią zaledwie zalążek zbioru wątpliwości i pytań związanych z szerokimi możliwościami interpretacji pojęcia obejmującego wymiar miejsca i przestrzeni twórczej autorów, genealogię dziennikarską, historię i zadania emigracji.

Ze Wstępu