Zarys polityki cyberbezpieczeństwa Unii Europejskiej Casus Polski i RFN (Oleksiewicz Izabela)

Praca jako opracowanie z pogranicza nauk o polityce, bezpieczeństwie, a także nauk prawnych została napisana z użyciem renomowanych metod i form badawczych w powyższych dyscyplinach naukowych. Autorka podjęła próbę odpowiedzi na pytanie o kierunki i perspektywy rozwoju polityki bezpieczeństwa w zakresie zwalczania cyberterroryzmu na gruncie instytucjonalno-prawnym UE, a także o możliwości wpływu polityki cyberbezpieczeństwa UE na realny poziom bezpieczeństwa poszczególnych państw członkowskich, w tym RP i RFN.
Autorka porównała normy prawa krajowego i unijnego w zakresie cyberbezpieczeństwa. Jest to o tyle pokaźne, gdyż stopień zagrożenia tego typu działaniami analizowanych państw, pomimo sąsiedztwa, jest znacząco najróżniejszy ze względu na wrażliwość gospodarek i systemu ich bezpieczeństwa. Ważnym aspektem poznawczym pracy jest wyodrębnionie głównych obszarów zagrożeń i sposobów prowadzenia ataków w sieci. Pokaźnym elementem wyznaczonym w analizie pracy jest oddziaływanie przy pomocy cyberprzestrzeni na bezpieczeństwo kulturowe państw i kreowanie przy pomocy tych narzędzi postaw społecznych uderzających w wartości i więzy, będące elementem bezpieczeństwa społecznego i podejścia do własnego państwa. Jak wyróżniono, Unia Europejska chce być ważnym graczem strategicznym w dziedzinie polityki bezpieczeństwa, lecz wchodzi w tę rolę stosunkowo powoli i mało konsekwentnie, na co wskazuje Autorka.