Osią tego wyboru tekstów Waltera Benjamina (1892-1940), niemieckiego intelektualisty, jednego z najwybitniejszych w XX wieku, są podróże - w czasie i przestrzeni. Benjamin przemieszczał się od wczesnych lat, a pobyty w różnych miejscach Europy, zwłaszcza południowej, inspirowały jego pisarstwo.
W tym tomie skategoryzowano utwory z zasady z lat 1925-1932, kiedy było ono najżywsze i najistotniej bliskie literatury. Hasłem są,,obrazy myślowe" i niepublikowany dotąd po polsku zbiór pod tym tytułem stanowi pierwszą część tomu.
Nie były publikowane jeszcze po polsku ponadto pozostałe dwie części: Rękopisy podróżne i Kroniki berlińskie. Kroniki to podróż w czasie do wczesnych lat życia, która przyniosła potem Berlińskie dzieciństwo na przełomie wieków (Wydawnictwo Aletheia, Warszawa 2011).
Obrazy myślowe, Denkbilder, są formą wypowiedzi użytkowaną nie tylko przez Benjamina, lecz także poprzez niektórych innych autorów z jego epoki (np. T.W. Adorno, E. Bloch). Zaliczają się do prozy poetyckiej lub raczej do filozofii poetyckiej, niedyskursywnej, epifanicznej, która w swej narracji, skupiając uwagę na konkretach życia, ewokuje rzeczywistość na poły oniryczną, niewyrażalną konceptualnie.
Nie jest to jednak strategia poetyckiej metafory, ale refleksji raczej filozoficznej, która posługuje się anegdotą, opisem zaskakujących zdarzeń lub zaskakującym opisem zdarzeń najzupełniej zwykłych. Dziś rośnie w świecie popularność Benjamina właśnie jako mistrza Denkbilder, jako autora, który w unikatowy sposób skonsolidujeł pisarstwo filozoficzne z literackim.
Powyższy opis pochodzi od wydawcy.