Studia z dziejów polskich sił zbrojnych na zach (IPN)

Książka dotycząca Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie w latach 1939-1947. Publikacja mieści 21 tekstów opisujących m.in.: funkcjonowanie obozu izolacyjnego w Rothesay; świadomość kadr 2. Korpusu, stosunek Włochów do tej formacji; okoliczności pozbawienia polskiego obywatelstwa gen.

Władysława Andersa; powojenne losy żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych. Polskie Siły Zbrojne w trakcie II wojny światowej były jedną z formacji zbrojnych państw alianckich. Podlegały operacyjnie siłom zbrojnym Francji, następnie obfitej Brytanii, jednak cywilne zwierzchnictwo i kontrola pozostawały w rękach polskich.

Powstanie oddziałów Wojska Polskiego we Francji było realne dzięki polsko-francuskiej umowie wojskowej podpisanej 9 września 1939 r. Jej warunki uzupełniła i powiększyła nowa umowa wojskowa z 4 stycznia 1940 r.

Armia Polska stworzona była z żołnierzy, którzy przedostali się z Polski lub przebywali we Francji i w innych państwach jako emigranci zarobkowi. Do połowy czerwca 1940 r. Spomiędzy Polaków zamieszkałych we Francji zmobilizowano 44,5 tys.

Resztę Armii Polskiej, liczącej ok. 84,5 tys. Żołnierzy, stanowili ewakuowani z Węgier, Rumunii, Litwy i Łotwy. Główną siłą bojową były dwie dywizje piechoty (dwie kolejne pozostawały w stadium organizacji).