Pochwała cienia (Scholar)

linia: Teoria Literatury Żywa Autorzy, odnosząc się do myśli oświeceniowej, odsłaniają ciekawy obraz pracy nad cieniem jako metaforą niesamodzielną, stanowiącą jakieś niezbędne tło, dopełnienie dla światła.

Sądzę, że wyjście od osiemnastego wieku było prawidłową decyzją ze względu na znaczne przesunięcia w metaforyzacji od jaskrawego światła prawdy objawionej w kierunku zróżnicowania poziomów oświetlenia: już w pismach Locke’a odnajdziemy fragmenty mówiące o przedmiotach poznawalnych z pełną jasnością, obiektach znajdujące się gdzieś w półcieniu i takich, które pozostają w mroku.

Oświeceniowy rozum sam wytyczał granice ludzkiego poznania i ograniczał tym samym rozjaśniane obszary; musiał też zmierzyć się z konceptami podającymi w wątpliwość istnienie czystych (jasnych) pojęć i postulującymi zakotwiczenie myśli w zniewalającym (ciemnym) doświadczeniu.

(…) Najsilniej reprezentowany jest w tym tomie duży polemista drugiej połowy osiemnastego wieku, Johann Georg Hamann. Obok jego listu do Jakoba Krausa odszukamy tu trzy poświęcone Hamannowi teksty, dwa Anny Żymełki-Pietrzak: „Teologiczne przemienienie oświecenia, czyli Johanna Georga Hamanna metakrytyka Odpowiedzi na pytanie: czym jest Oświecenie Immanuela Kanta" – stawiający pytanie o wolność jednostki w procesie samooświecenia i piętnujący zapędy Kanta oraz „Kwestia stylu.

Atopie Johanna Georga Hamanna", gdzie przedstawiono uzasadnienie ciemnej, niewygodnej, ale też istotnie płodnej poznawczo retoryki królewieckiego myśliciela, w końcu – „Pochwała mroku. Szkic o rekonkretyzacji" Kamilli Najdek, wprowadzający wątek historyczny i społeczny.

Z perspektywy Hamanna prawda jest za każdym razem czymś, co wyłania się z ciemności (choćby Chrystus przychodzi nocą, jak złodziej), w tym sensie mrok jest czymś koniecznym. (…) Ten Hamannowski trzon obudowany jest tekstami wspierającymi jego treści.

Artykuł Sophii Doms „Dwa cykle dialogów w rozmowach z czytelnikiem. Frauenzimmer Gesprächspiele Georga Philippa Harsdörffera i Monatsgespräche Christiana Thomasiusa" ukazuje wczesnooświeceniowe próby aktywizacji czytelników czasopism przez dialog.

„Ahistoryczność jako cecha dyskursu zdegenerowanego" Anny Michalskiej kontynuuje namysł nad dialogicznością i, za Habermasem, uznaje historyczność za warunek możliwości dialogu. W „Jungowskim cieniu jako metaforze" Justyna Bogucka analizuje cień jako metaforę w psychologii C.G.

Junga. „Aleksander von Humboldt. Poznanie zaangażowane" Kamilli Najdek pozwala wyjść poza opozycje światło–cień, jasne–niejasne i spleść je w teorii poznania zaangażowanego. Prof. Dr hab. Seweryn Blandzi Autorzy: Justyna Bogucka, Sophia Doms, Johann Georg Hamann, Anna Michalska, Kamilla Najdek, Mateusz Salwa, Krzysztof Tkaczyk, Anna Żymełka-Pietrzak