Egipt położony na styku Afryki i Azji, w pobliżu Europy Południowej, a także w centrum konfliktogennego arabskiego Bliskiego Wschodu, kontrolujący Kanał Sueski oraz graniczący z Palestyną, jest państwem o wyraźnym znaczeniu geopolitycznym i geostrategicznym, zarówno ze względu na regionalny układ sił, przyczynianie się do utrzymywania status quo (czyli względnej stabilizacji w regionie dzięki traktatowi pokojowemu i współpracy z Izraelem), jak i interesy polityczne, ekonomiczne i militarne mocarstw globalnych, a także europejskich. Przemiany do których doszło w Egipcie po 1952 roku w sposób zasadniczy zmieniły sytuację nie tylko w tym państwie, lecz także wpłynęły na kształt regionalnego systemu międzynarodowego (zwłaszcza świata arabskiego), a sporo konsekwencji tamtych wydarzeń oddziaływało także na politykę pokaźnych mocarstw na Bliskim Wschodzie. To wszystko sprawia, że badania aspiracji mocarstwowych w polityce zagranicznej Egiptu są widoczne dla zrozumienia procesów zachodzących w tej części świata, jednocześnie w wymiarze historycznym, jak i współcześnie. […] Zainteresowanie badaczek i badaczy egipską polityką zagraniczną, a także polityką wewnętrzną jest marginalne. Wyjątek stanowią publikacje, które ukazały się po 2011 roku w kontekście analizy cyklu zmian społeczno-politycznych w świecie arabskim (tzw. Arabskiej wiosny). Ale również w tym przypadku autorki i autorzy koncentrowali się przeważnie na zagadnieniach związanych z polityką wewnętrzną, a w o dużo mniejszym stopniu lub wcale na polityce zewnętrznej Egiptu. Należy wyraźnie podkreślić, iż nie ukazała się dotychczas w języku polskim monografia, poświęcona całkowicie analizie egipskiej polityki zagranicznej. Tym samym publikację dr Jolanty Sierańskiej uznaję za atrakcyjną i odważną próbę uzupełnienia tej luki w polskim dorobku naukowym. Fragment recenzji prof. UAM dra hab. Przemysława Osiewicza