Pana profesora dziennik sekretny (Officyna)

W powieści tej postać literacka występuje przeciwko autorowi w imię własnej wolności. W tę swoistą konfrontację wciągnięta zostaje cała tradycja literatury europejskiej, która okazuje się narzędziem walki o autonomię tytułowego bohatera zmierzającego do zniszczenia swego autora. Wszelako autor nie daje za wygraną i próbuje odzyskać utraconą kontrolę nad swą postacią, wynikiem czego pisze zapewne najdłuższe w literaturze polskiej zdanie, które ponadto jest nieprzyzwoite.

Erudycyjna powieść Artura Przybysławskiego, korzystająca obficie i zabawnie z tradycji europejskiej powieści oraz z filozofii i teorii literatury, nawiązuje do pierwszej jego powieści Pan Profesor nagrodzonej na gdańskim konkursie literackim (2019); nie wymaga jednak ani jej uprzedniej znajomości, ani fachowej znajomości wspomnianych dziedzin. Bezwzględnie jednak wymaga inteligentnego poczucia humoru, bez którego jej lektura nie jest w zasadzie realna.

„Tekst Profesora Zenona Eli nie nadaje się do publikacji choćby po ewentualnych poprawkach i gruntownym przeredagowaniu. Jednocześnie forma, jak i treść tych zapisków jest głęboko oburzająca, urągająca wszelkim standardom korzystnego smaku. Jest to wybryk postaci literackiej, która uzurpuje sobie prawo do wypowiadania się we własnym imieniu, co oczywiście należy bezwzględnie ukrócić, tym bardziej że bezczelnie ośmiela się występować przeciwko autorowi. Haniebne rojenia Profesora Zenona Eli i jego żałosne próby autonomizacji nadają się najwyżej do archiwum szpitala psychiatrycznego, które z uwagi na poszanowanie tajemnicy lekarskiej nie powinno być otwierane dla osób trzecich. Dlatego również publikowanie tego typu tworzyw uważam za wysoce szkodliwe i gorąco apeluję o jego zaniechanie.

Jeśli jednak wydawca mimo to upierał się będzie przy publikacji, spieszę go uprzedzić, że tego typu pisarstwo nie ma szansy znaleźć dla siebie naprawdę wyrobionego czytelnika polskiego, który od rodzimej literatury całkiem trafnie oczekuje właśnie tego, czego ta książka nie może mu zaoferować. Próżno bowiem w niej szukać wyczulonego portretu psychologicznego, głębokiej refleksji nad alkoholizmem w rodzinie i w pracy, problematyki społecznej wsi i miast polskich, analiz inności i wyobcowania, kryzysu tożsamości połączonego z próbą samookreślenia się nadwrażliwej, dorastającej jednostki bitej poprzez tatę, przejmującego opisu brudnej dzielnicy sporego miasta i tym podobnych nieśmiertelnych, naprawdę wyraźnych tematów społecznych (opisanych prostym, zwyczajnym językiem), które nie dość jeszcze zostały w literaturze polskiej opracowane, choć na szczęście nie ustaje ona w podejmowanym ciągle na nowo wysiłku ich trafnego przedstawienia. Na to zaś by literatura bezczelnie poświęcała uwagę samej sobie, a co dopiero filozofii, bezdyskusyjnie nie powinno być miejsca.”

Z recenzji wydawniczej Artura Przybysławskiego, doktora nauk potajemnych z miasta Łodzi