Biologia starzenia (Wydawnictwo Naukowe PWN)

Dlaczego się starzejemy? Co przesądza o długości życia człowieka i wszelkich innych gatunków? Biologia starzenia podejmująca problematykę starzenia biologicznego, to pierwszy podręcznik na ten temat od momentu wyjaśnienia przyczyn starzenia się i długowieczności.

Treść włącza Czytelnika i została skomponowana tak, iż ma się wrażenie, iż jest to opowieść, równocześnie bez szkody dla skrupulatności, która jest cechą nieodłączną jakiegokolwiek tekstu biologicznego.

Poznanie biologicznego cyklu starzenia się wymaga zrozumienia podstawowych koncepcji z zakresu biochemii i fizjologii, które posiadają zastosowanie do wszelkich form życia i wszystkich jego etapów. Dlatego też każdy z rozdziałów zaczyna się od omówienia podstawowych praw biologicznych odnoszących się do systemów, które nie uległy procesowi starzenia się.

Ilustracje są prosto zrozumiałe i towarzyszą im szerokie legendy, stanowiąc uzupełnienie tekstu głównego, a nie jego zwykłe powtórzenie. We wszystkich rozdziałach kluczowe pojęcia zostały pogrubione, a ich definicje znajdują się z obfitym Słowniku pojęć.

Ramki uszczegóławiają wywód z tekstu głównego bądź wprowadzają dygresje związane z tematem rozdziału. Kluczowe pojęcia stanowią podsumowanie najważniejszych wiadomości zaprezentowanych w każdym z rozdziałów.

Pytania do dyskusji stanowią pomoc dydaktyczną, zaś Literatura uzupełniająca to lista źródeł przyporządkowanych każdemu z rozdziałów. W rozdziałach 1 i 2 omawiane są podstawowe pojęcia z zakresu biogerontologii, które odnoszą się zarówno do jej zastosowań eksperymentalnych, jak i klinicznych.

Została w nich zaprezentowana i wytłumaczona terminologia, którą posługują się biogerontolodzy, przedstawiono rozwój tej subdyscypliny, a w dodatku opisano organizmy modelowe, które naukowcy wykorzystują do badania cyklu starzenia się i długowieczności.

Przyglądamy się bliżej podstawowym metodom użytkowanym poprzez biogerontologów do pomiaru tempa starzenia się osobnika i populacji. Rozdziały 3–6 dotyczą odkryć w dziedzinie biogerontologii ewolucyjnej, komórkowej i genetycznej, którym zawdzięczamy obecny stan wiedzy na temat przyczyn i mechanizmów starzenia się.

Śledzimy rozwój teorii ewolucyjnych na temat długowieczności i starzenia się, począwszy od dawnych propozycji obserwacyjnych, a skończywszy na eksperymentach matematycznych i laboratoryjnych prowadzonych poprzez współczesnego ewolucjonistę.

Tłumaczymy, w jaki sposób prawa termodynamiki określają fundamentalną zasadę starzenia komórkowego, głoszącą, że odzwierciedla ono akumulację uszkodzonych białek. Prezentując mechanizmy biochemiczne i fizjologiczne odpowiadające za akumulację uszkodzonych białek i określoną długość życia komórki, odwołujemy się do dwóch zjawisk: stresu oksydacyjnego i skracania telomerów.

Omawiamy wyniki wyrafinowanego badania laboratoryjnego na drożdżach i robakach, dzięki któremu zidentyfikowano mocne geny odpowiadające za długość życia. Omawiamy starzenie się roślin, a także znaczenie tego cyklu dla zjawiska starzenia się człowieka i zwierząt.

Z kolei w rozdziałach 7–10 mowa jest o związkach pomiędzy opisaną wcześniej podstawową wiedzą a zjawiskami starzenia się człowieka i jego długowieczności. Uwzględniony został tu także związek pomiędzy starzeniem się a chorobami, a dodatkowo mowa jest w nim o sposobach, w jakie można spowolnić tempo starzenia się człowieka.

Przyglądamy się nowemu obszarowi badań na temat starzenia się i długowieczności – biodemografii gerontologicznej i analizujemy przyczyny rewolucyjnego wzrostu oczekiwanej dalszej długości trwania życia w XX wieku.

Omawiamy zależne od czasu zmiany głównych układów fizjologicznych, tj. Związane z wiekiem zmiany, które – ogólnie rzecz biorąc – nie powiększają ryzyka choroby lub zgonu, lecz też takie, których wynikiem może być rozwój choroby, w związku czym rozszerza się umieralność i chorobowość.

Książkę zamyka rozdział podsumowujący obecny stan wiedzy naukowej na temat możliwej modulacji starzenia się i długowieczności