Wybrane aspekty polityki unii europejskiej (Sophia)

PROBLEM ZADŁUŻENIA W FORMIE OBLIGACJI KORPORACYJNYCH W STREFIE EURO PO KRYZYSIE Celem artykułu jest próba oceny zmian wielkości długu korporacyjnego emitowanego w formie obligacji denominowanych w walucie euro.

Problem ten zyskał nowy wymiar w warunkach szeroko zakrojonej koordynacji działań zróżnicowanych organów na rzecz złagodzenia skutków kryzysu i ograniczenia powszechnego ryzyka jego pogłębienia. Jest to widoczna kwestia dlatego, że jeszcze nigdy rynki kapitałowe nie były tak silnie skorelowane, co sprzyja prędkiemu przenoszeniu wpływów pozytywnych i negatywnych pomiędzy strefami dominacji poszczególnych walut światowych.

W uzasadnienie wyboru problematyki wpisuje się decyzja o przyjęciu wspólnej waluty, która stała się czynnikiem włączającym krajowe gospodarki w procesy globalizacji, silnie stymulujące rozwój rozmaitych rynków.

Szczególne znaczenie miało powiększenie wymiarów rynków finansowych, co sugerowano w analizach z lat 90 dotyczących integracji monetarnej [Kool 1999, s.1]. Mimo iż miało to niemało negatywnych skutków sprzyjających kryzysowi z 2008 roku, powstała w ten sposób ważna siła napędowa gospodarki światowej o charakterystyce synergicznej.

efektem tego stała się konwergencja struktur sfery finansowej wśród członków strefy euro, innych państw Unii Europejskiej, a choćby krajów spoza niej. W dodatku zgłaszanie poprzez krajowe i międzynarodowe przedsiębiorstwa potrzeb na te same instrumenty wzmocniło proces rozszerzania podobieństw struktur rynków finansowych.

Dlatego także szeroko rozumiany problem zadłużenia staje się coraz bardziej trwałym elementem gospodarek Europy. Kwestia ta stała się bardzo wyraźna po kryzysie z 2008 roku, gdyż wtedy dopiero dostrzeżono jak trudno będzie zabezpieczyć się przed ryzykiem utraty kontroli nad rosnącymi długami (w zróżnicowanych formach) ze szczególnym uwzględnieniem strefy euro.

Głęboko zakamuflowanym tego problemem są zobowiązania korporacyjnych emitentów obligacji, gdyż teoretycznie przedstawiają się one jako istotnie mniej niełatwe do opanowania (z powodu pokaźnie pokaźniejszej ilości wierzycieli) w sytuacji długu rządowego.

Analizy w nimiejszym artykule są oparte o przegląd danych pochodzących z okresu przed kryzysem i po nim. Pomocniczo dokonano badań porównawczych pomiędzy warunkami gospodarowania przed i po 2008 rokiem. SUBSYDIARNA POLITYKA W RAMACH PROGRAMÓW OPERACYJNYCH W POLSCE Sformułowana na początku ubiegłego stulecia zasada subsydiarności polityki znalazła po raz pierwszy swoje odzwierciedlenie na płaszczyźnie europejskiej w Traktacie z Maastricht.

Wskazywano w nim na uzasadnienie dla prowadzenia działań, które nie mogą być w wystarczający sposób wykonywane poprzez państwa członkowskie, a z uwagi na skalę i skutki mogą być lepiej realizowane przez Wspólnotę [Milczarek 1998].

Odnosi się więc ona do tych dziedzin, w których Wspólnota nie ma wyłączności kompetencji i kiedy wspólne działanie jest należyciejsze i powinno przynieść obszerniejsze efekty z uwagi na jej skalę czy również zróżnicowanie metod posiadających służyć osiągnięciu wspólnego celu.

Politykę regionalną i związane z jej realizacją fundusze można więc uznać za przejaw realizacji zasady subsydiarności, gdyż problemy rozwoju regionalnego stanowią specyfikę danego państwa członkowskiego, a idąc dalej jego regionów, natomiast interwencja organów wspólnotowych ma charakter subsydiarny.

Sprowadza się ona do dostarczenia określonych środków i ustalenia ogólnych standardów interwencji (m.in. Zgodność z politykami horyzontalnymi UE) jak w dodatku budowy metodologii działania (programy operacyjne).

Wdrożenie polityki może być prowadzone przez różnorodnego rodzaju instytucje, w tym także podmioty prywatne którym zlecone zostaną określone zadania do realizacji. Można ponadto uznać, że zasada subsydiarności w sytuacji realizacji projektu współfinansowanego ze środków publicznych dotyczy sytuacji w której cel projektu nie może być zrealizowany samodzielnie w sposób wystarczający poprzez podmiot otrzymujący wsparcie a jego realizacja może być znacznie udoskonalona i przynieść obszerniejsze efekty dzięki pomocy zewnętrznej udzielanej poprzez adekwatną instytucję dokonującą oceny i selekcji projektów.

Realizacja tej zasady jest więc zbieżna i pokrywa się z tzw. Rezultatem zachęty polegającym na udzielaniu wsparcia projektom, które nie zostały by zrealizowane bez wsparcia ze środków publicznych wielkiemu zwiększeniu zakresu albo przyspieszeniu ich realizacji [Ministerstwo Rozwoju Regionalnego, 2008, s.

26]. W praktyce w tym zakresie wykonywana jest jednak w głównej mierze selekcja negatywna polegająca na konieczności wykazania, iż projekt nie pozostał rozpoczęty przed pozyskaniem poprzez realizującego informacji,nawet potencjalnie kwalifikuje się on do wsparcia ze środków publicznych.

CERTYFIKACJA MIODÓW JAKO towarÓW REGIONALNYCH W ŚWIETLE PRZEPISÓW UE Według dyrektywy Rady Europejskiej z 2001 roku odnoszącej się do produkcji miodu (zaktualizowanej w 2014 roku): „miód jest naturalnie słodką substancją wyprodukowaną przez pszczoły Apis mellifera z nektaru roślin albo wydzielin żywych części roślin lub wydzielin owadów wysysających żywe części roślin, zbieranych przez pszczoły, przerabianych poprzez łączenie specyficznych substancji z pszczół, składanych, odwodnionych, gromadzonych i pozostawionych w plastrach miodu do dojrzewania." [Dyrektywa Rady 2001/110/WE].

W Europie od lat widoczna jest tendencja powrotu do natury i tradycji. Klienci początkowo zafascynowani produktami ładnie wyglądającymi i efektownie opakowanymi, dziś coraz większą uwagę przywiązują do tego, co i jak spożywają.

Dość mają żywności bez smaku i zapachu, wytworzonej masowo, z dodatkiem licznych konserwantów i udoskonalaczy. Na obszarze Unii Europejskiej kupujący poprawnie znają i identyfikują pojęcie artykułów regionalnych.

Objęte unijnym systemem ochrony produkty rolno-spożywcze cieszą się wielkim szacunkiem, są poszukiwane na rynku, a zakupić je można tylko w najlepszych sklepach i to za wysoką cenę. Żółto-niebieskie logo, opatentowane dla zarejestrowanych i chronionych prawem artykułów regionalnych, jest rozpoznawalnym przez wielu wyznacznikiem jakości i smaku.

Polscy producenci żywności w dodatku ubiegają się o włączenie do tego prestiżowego systemu, zgłaszając markowe wyroby do rejestracji. Reprezentowane są tu praktycznie wszystkie kategorie środków spożywczych, jednak najliczniejszą grupę stanowią miody.

Nie powinno w tym być nic dziwnego, w końcu najpierw bartnictwo, a następnie pszczelarstwo było rzemiosłem, którym od zawsze parały się narody słowiańskie. Dlatego też tyle produktów pochodzących z pasieki pozostało zgłoszonych do unijnej rejestracji w celu ochrony klasycznych metod ich pochodzenia i wytwarzania [Kamińska 2007, s.28-34].

Celem artykułu jest przedstawienie obowiązujących wymogów, które powinny spełniać miody regionalne i tradycyjne w Unii Europejskiej. Praca powstała w oparciu o analizę przystępnej literatury i artykułów naukowych oraz dyrektyw i innych przepisów prawnych obowiązujących w Unii Europejskiej.

wykorzystanie ŚRODKÓW PROGRAMU PROW 2014-2020 W ASPEKCIE SYSTEMÓW UTRZYMANIA BYDŁA MLECZNEGO W 2013 roku nastąpiło porozumienie pomiędzy Radą Unii Europejskiej, Parlamentem Europejskim a Komisją Europejską w sprawie reformy wspólnej polityki rolnej (Chyłek 2012,s.24-29).

Od 2014 roku zostały stopniowo wprowadzane nowe zasady przekazywania środków finansowych z budżetu Unii Europejskiej w zasięgu Wieloletnich Ram Finansowych 2014 - 2020. Wdrażanie zmian dotyczących WPR zostało skoordynowane z siedmioletnim planem finansowym Unii Europejskiej.

Zmiany W unijnej polityce rolnej są skutkiem wyjścia naprzeciw współczesnym wyzwaniom dla rolnictwa takim bezpieczeństwo żywności, zmiany klimatyczne, trwały wzrost gospodarczy i tworzenie miejsc pracy na obszarach wiejskich.

W obrębie I filaru WPR zwrócono szczególną uwagę na konieczność obszerniejszego uzależnienia 'wysokości dopłat bezpośrednich od zamożności rolników i dbania o środowisko naturalne (Gruchelski, Niemczyk 2013, s.36)7.

W kierunku polityki rozwoju obszarów wiejskich w latach 2007-2013 wyrózniono wzrost konkurencyjności sektora rolnego i leśnego, poprawę stanu środowiska i terenów wiejskich, poprawę, jakości życia mieszkańców terenów wiejskich, a także wspieranie gospodarki wiejskiej, a także inicjatywa wspólnotowa LEADER(Marciniak 2014, s.33-39;Nurzyńska 2013,s.98-103).

Z kolei, jeśli chodzi o kwestie wskazanych priorytetów na lata 2014-2020 to można wskazać: wspieranie transferu wiedzy i innowacji, wzmocnienie konkurencyjności rolnictwa i zrównoważona gospodarka leśna, promocja organizacji łańcucha żywnościowego i zarządzania ryzykiem, przywracanie, utrzymanie i wzmocnienie ekosystemów, promowanie produktywności w gospodarowaniu zasobami i przejście na gospodarkę niskoemisyjną, a także wspieranie włączenia społecznego, walka z ubóstwem i rozwój gospodarczy na obszarach wiejskich.

Państwa członkowskie Unii Europejskiej powinny dokonać podziału w zależności od priorytetu widoczności. Kwestie związanie z Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich są w dodatku związane z cechowaniem zwierząt, a także ich właściwym dobrostanem.

Są one jednym z składników zawartych w Kodeksie prawidłowej Praktyki Rolniczej, co określa stan, w którym zaspokojone są behawioralne i fizjologiczne zapotrzebowania zwierząt oraz zapewniony odpowiedni poziom opieki i komfort bytowy.

W związku z tym, stawiane są coraz większe kryteria dla pomieszczeń inwentarskich, systemów chowu i żywienia zwierząt. Coraz częściej, w dodatku i kupujący zwracają większą uwagę na warunki, w jakich utrzymywane są zwierzęta, z których wytworzone są produkty trafiające na półki sklepów.

MOTYWOWANIE PRACOWNIKÓW W UNII EUROPEJSKIEJ Człowiek jest najważniejszą wartością producenta. Załoga staje się, zatem siłą napędową przedsiębiorstwa, a co z tym związane, stanowi jego przewagę konkurencyjną.

To właśnie pracownicy stawiani są na pierwszym miejscu. Ważnym elementem produktywnego zarządzania zasobami ludzkimi w przedsiębiorstwie jest motywowanie pracowników, czyli pobudzanie i podtrzymywanie wewnętrznej siły.

Jest to jeszcze to, co wywołuje, ukierunkowuje i podtrzymuje zachowania ludzi. Znaczenie motywacji jest niepodważalne. Jest ona uznawana za jedną z głównych funkcji kierowania. Dodatkowo poziom motywacji jest czynnikiem wzrostu sprawności pracy.

Zależy od niego osiąganie zasadniczych rezultatów w pracy. ANALIZA SYTUACJI ENERGETYCZNEJ W PAŃSTWACH CZŁONKOWSKICH UNII EUROPEJSKIEJ -czynników rozwoju gospodarczego. Dlatego nowa europejska polityka energetyczna musi być z jednej strony ambitna, konkurencyjna i długofalowa, a z drugiej strony musi być ponadto rozsądna, przemyślana i dobra dla wszelkich państw członkowskich.

znaczne jest zatem, żeby Unia Europejska podejmowała spore wyzwania energetyczne, przed którymi aktualnie stoimy, tj. Coraz pokaźniejsze uzależnienie od importu, nacisk na dostęp do zasobów energetycznych, zmiana klimatu oraz dostęp do zrównoważonej, bezpiecznej energii dla wszystkich użytkowników.

UE wdraża ambitną politykę energetyczną, która swoim zakresem obejmuje pełny zakres źródeł energii, od paliw kopalnych (ropa, gaz i węgiel) po energię atomową i odnawialną (energia słoneczna, wiatrowa, biomasa, geotermalna, wodno-elektryczna i pływowa) w celu wywołania nowej rewolucji przemysłowej, która przekształci gospodarkę w niskoenergetyczną, zapewniając równocześnie większe bezpieczeństwo, konkurencyjność i zrównoważenie zużywanej przez nas energii.

Zatem bardzo pokaźne staje się ustalenie równowagi pomiędzy rywalizującymi ze sobą wyzwaniami w dziedzinie energetyki, przykładowo konflikt między tworzeniem konkurencyjnego rynku energii, a kosztownymi wymogami w dziedzinie obniżania emisji gazów cieplarnianych, co jest rezultatem obecnych możliwości technologicznych i surowcowych.

Należy ponadto wypracować wspólne stanowisko w ramach prowadzenia solidarnej polityki zewnętrznej. Będzie to osiągalne wyłącznie poprzez wypracowanie spójnej strategicznej polityki klimatyczno – energetycznej państw członkowskich UE.

Europa w coraz większym stopniu uzależniona jest od importu ropy i gazu przy jednoczesnym stale rosnącym zapotrzebowaniu na te surowce. Problemem staje się więc brak zróżnicowania źródeł energii i kwestia bezpieczeństwa jej dostaw, związana bezpośrednio z wymiarem zewnętrznych działań UE [Leveque, Glachant i inni, 2014].

jednocześnie przed państwami członkowskimi stoi konieczność budowy konkurencyjnych wewnętrznych rynków energetycznych i rozszerzenia racjonalizacji zużycia energii [Tatarzyński 2007, s. 2]. W dodatku Unia reaguje na problemy o charakterze globalnym, które wynikają z zachodzących zmian klimatycznych.

z całą pewnością wszystkie państwa UE chcą dążyć do celu, jakim jest redukcja emisji CO2. Natomiast różnią się tym, w jaki sposób należy to osiągnąć. Zwykle strategia ograniczania negatywnych zmian klimatycznych musi być skuteczna globalnie i nie może w szerokim stopniu ograniczać rozwoju gospodarczego i dobrobytu społeczeństw.

Dlatego w ramach polityki klimatyczno – energetycznej UE w pierwszej kolejności należy ustalić priorytety celów, które należy osiągnąć w pierwszej kolejności, bowiem wszelkich zadań nie da się zrealizować, m.in.

ze względu na ograniczoność zasobów.