Prześwity. w stronę światła, w stronę mroku, AZ#7DBF5551EB/DL-ebwm/epub (Wydawnictwo Naukowe PWN)

Praca ta jest ukazaniem oraz usystematyzowaniem drogi, jaką przeszłam od pierwszych (czysto intuicyjnych) impresji malarskich, poprzez formy plastyczne będące efektem oswajania i transponowania emocji na obrazy, aż po świadomą transformację malarskiej przestrzeni – uwidaczniającą wewnętrzną potrzebę wniknięcia w tkankę obrazu i zjednoczenia z malarską materią.

Dokonuję w niej szerokiej eksploracji malarskiego medium – wnioskując, że świadoma transformacja malarskiej przestrzeni jest w stanie kształtować procesy percepcyjne i ma decydujący wpływ na jakość i typ generowanych emocji.

Ukazuję na dodatek bezpośredni związek pomiędzy transformacją struktury i przestrzeni obrazu, a jego emocjonalnym odbiorem – najczęściej dzięki doświadczeniu na poziomie zmysłowym – przez wzrok i dotyk.

Rozważam różnorodne możliwości dekonstrukcji przestrzeni, prowadzącej do maksymalnej transformacji w jej percepcji (nie zatrzymującej się wyłącznie na zewnętrznej tkance obrazu) zezwalającej na dotarcie do najgłębszych – nawet tych najmroczniejszych – obszarów podświadomości.

Szukam odpowiedzi na pytanie, dlaczego mrok jest dla artystów tak pociągający, lecz bywa niebezpieczny, a także czy twórczość staje się jedynym – choć nie zawsze skutecznym – sposobem na jego oswojenie.

W tym kontekście przywołuję twórców – równocześnie z dziedziny malarstwa, jak i fotografii, literatury czy filmu – dla których ucieczka w mrok stanowi metaforę lęku, wewnętrznego niepokoju, czy szkodliwego pożądania.

Stawiam ponadto tezę, że tworzenie jest swoistym wariantym mechanizmu obronnego i podkreślam wielką wagę bezpośredniego działania ekspresji ukierunkowanej na realność przeżycia – traktującej obraz jako „zapis" wewnętrznej przestrzeni.

Wykazuję, iż ekspresja twórcza od zawsze była dla mnie zarówno mechanizmem obronnym, jak i jedynym sposobem na oswojenie wewnętrznego mroku, co (paradoksalnie) umożliwiło mi zrozumienie istoty światła, które współistnieje i przeplata się z mrokiem w obopólnej zależności.

(…) Uwaga widza w potencjale takiej wyobraźni, takiej symulacji podróży w głąb, pomiędzy szczeliny, warstwy otchłani i mroku, gdy światło przywodzi na myśl właśnie te odwieczne zmagania przepełnione symboliką.

Balansu życia i śmierci, skrytości w szczelinie i zguby w bezmiarze otchłani. Poznanie i doznanie projekcji myśli, ale i mrocznych tajemnic świata fantazji. Złożonej struktury, metafory, a choćby archetypu miejsca.

W konfrontacji ze snem przed świtem, gdy ciężar ciemności przygniata, a… budzik nie dzwoni. Prof. Dr hab. Andrzej Banachowicz (z recenzji) (…) Artystka rozszerza swoje inspiracje naturą prześwitów o aspekt psychologiczny, sensualny, stanowiący komponent Freudowskiej psychoanalizy.

Autorska koncepcja prześwitów ma cechy powtarzalności, jest to podobny do spirali cykl zagłębiania się we własne emocje (…). Jest to też próba redefinicji własnych przeżyć i włączenie ich w obieg materii malarskiej.

Powtarzający się w Jej pracach motyw zasnutego całunem struktur linearnych domu to synonim bezpowrotnie utraconego ciepła, bezpieczeństwa, beztroski. Zamglone światła w oknach, zarysy dachów to symbole odchodzącego świata, który przekroczył granice rzeczywistości, kierując się w inny, metafizyczny wymiar.

prof. Dr hab. Tomasz Chudzik (z recenzji)