"Jeśli zatem chcemy wyjść z impasu binarnego myślenia, musimy potraktować zapominanie jako typ performatywnego działania, jako określony komplet realnych do zidentyfikowania i opisania strategii, które towarzyszą produkcji pamięci w określonym miejscu i czasie. Tylko wtedy bowiem można będzie opisać jego koncepcje, funkcje i możliwe konsekwencje i pożytki, jednocześnie w wymiarze indywidualnym, jak i społecznym, w określonych historycznych i kulturowych kontekstach. Dzięki czemu uda się być może lepiej zrozumieć sens strategii budowania relacji z przeszłością, standardowych zasad selekcjonowania i łączenia wspomnień oraz strategii eliminowania tego, co w pamięci z jakichś względów zmieścić się nie może lub zmieścić się nie powinno". Fragment "Wstępu"