Etnopolityka w azji centralnej. między wspólnotą etniczną a obywatelską (Elipsa Dom Wydawniczy)

Autor zanalizował etnopolitykę w Kazachstanie i Kirgistanie w porównaniu z innymi państwami tureckojęzycznymi w Azji Centralnej (Uzbekistanie i Turkmenistanie). Uznał, że termin etnopolityka jest słuszny do rzeczywistości Azji Centralnej, gdzie tzw.: czynnik etniczny w polityce oznacza nie tylko reprezentację interesów określonej narodowości, ale także odzwierciedla znaczenie tradycyjnych struktur rodowo-plemiennych, w literaturze nazywanych.

Poza tym, dla autora wyraźnie wynika, że stosunki międzyetniczne to nie tylko sfera regulacji państwa, ale i działalność wspólnot etnicznych, ich partii, ruchów i organizacji. Etnopolityka uwydatnia, że przedmiotem tych relacji są nie tylko stosunki wertykalne „państwo– –wspólnoty etniczne", lecz także stosunki horyzontalne „wspólnota etniczna - wspólnota etniczna".

Autor przyjął hipotezę badawczą, że etnopolityka w tureckojęzycznych państwach Azji Centralnej jest zdominowana poprzez proces narodotwórczy, któremu dynamikę nadaje budowa państwowości narodowej. W celu weryfikacji powyższego założenia przyjął, że zjawisko to w azjatyckiej rzeczywistości składa się z trzech, współzależnych składników: 1) etniczności — wspólnoty etniczne żyjące na terenie danego państwa, ich powiązania i „ojczyzny zewnętrzne",–2) organizmów etnopolitycznych — wszelkie formy organizacji życia społecznego i ich instytucji politycznych, w tym norm prawnych i politycznych; ukształtowanej tradycji i zwyczajów instytucji etnospołecznych; –3)procesów etnopolitycznych — reprezentacja polityczna wspólnot etnicznych w organach państwowych, a zwłaszcza ich partycypacja w zarządzaniu państwem, polityczne zachowania, działalność etnicznych organizacji społeczno-politycznych, wszelkie procesy narodotwórcze i polityka językowa, skrajne formy etnicznych nacjonalizmów, formy etnicznych moblilizacji i polityzacji, formy współpracy z innymi wspólnotami.