Standardy efektywności energetycznej budynków jednorodzinnych (Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej)

Celem naukowym podjętych przez autora badań było opracowanie szczegółowych wymagań dla krajowych standardów produktywnych energetycznie budynków. Wytyczne te określono zarówno dla nowych, jak i istniejących budynków mieszkalnych.

zastosowana metodyka badawcza różniła się w zależności od postawionego celu. Pozwoliło to na zaprezentowanie różnych sposobów tworzenia i formułowania wymagań. W przypadku z góry zdefiniowanego poziomu produktywności energetycznej badaniom poddano numeryczne modele budynków, które następnie modyfikowano.

Wprowadzane przeróżne typy usprawnień pozwoliły na określenie zestawu szczegółowych wytycznych. Zaimplementowana metoda badawcza była podstawą do określenia historycznych wymagań dla budynków energooszczędnych w standardzie NF40 i NF15.

Poprawność sformułowanych wytycznych została zweryfikowana w trakcie trwania programu priorytetowego „wydajne użycie energii. Dopłaty do kredytów na budowę domów energooszczędnych" Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej.

Do określenia wymagań dla nowych budynków plusenergetycznych i termomodernizacji do standardu niemal zeroenergetycznego (NZEB) wykorzystano inną metodykę badawczą. Jej znacznym elementem był aspekt opłacalności ekonomicznej wykonywanych przedsięwzięć.

Opracowane modele numeryczne budynków były przedmiotem obliczeń wariantowych obejmujących najróżniejsze zestawienia usprawnień. W przypadku nowych budynków mieszkalnych jednorodzinnych określono wymogi dotyczące rozwiązań konstrukcyjno-instalacyjnych pozwalających na osiągnięcie standardu plusenergetycznego.

Podobne oczekiwania wyodrębniono dla termomodernizacji budynków istniejących do poziomu NZEB. W tym wypadku badania przeprowadzono w pierwszej kolejności dla przegród budynków. Zdefiniowano dla nich stosowne kosztowo wartości współczynników przenikania ciepła.

Podstawą do sformułowania wymagań szczegółowych dotyczących przegród były wskaźniki kosztu skumulowanego. Następnie określono na ich podstawie przeróżne rodzaje termomodernizacji modeli budynków. Wskazana w ten sposób zależność między kosztem skumulowanym a wydajnością energetyczną pozwoliła na znalezienie stosownego kosztowo i niemal zeroenergetycznego poziomu wymagań.

Zaprezentowane metody obliczeniowe i opracowane standardy wydajności energetycznej budynków mogą być użytkowane do określenia przyszłych i obecnych wymagań stawianych budynkom. Pozwoliłoby to na zmniejszenie energochłonności krajowych zasobów budowlanych i ograniczenie ich negatywnego wpływu na środowisko naturalne, a równocześnie zapewniło podwyższenie jakości życia w budynkach i poza nimi – dzięki redukcji emisji zgubnych skażeń powietrza.

Działania takie wpisują się bezpośrednio w realizację celu polityki Unii Europejskiej, jakim jest dekarbonizacja zasobów budowlanych do 2050 roku.