Esej napisany w czasie I wojny światowej, pedagogiczne confiteor Korczaka. To żarliwe wyznanie wiary w dziecko, w unikatowe miejsce najmłodszych w życiu świata. Uwzględnia, obok wiedzy pediatry i mądrości pedagoga, także spojrzenie poety i zadumę filozofa. Ciepły i bliski, służący radą opiekun idzie tu w parze z chłodnym mentorem, niejednokrotnie zmieniającym się w prześmiewcę. To refleksja o uciążliwej, codziennej i wyczerpującej pielęgnacji dziecka, lecz też o radości, satysfakcji i dumie rodzicielskiej. Odsłania cykl nabywania przez niemowlę sił fizycznych i psychicznych, wrastanie w życie społeczne i kulturę. Prawo do dzieciństwa - do miłości, radości, a także poczucia bezpieczeństwa - wymaga zmiany myślenia o dziecku, wymaga również przebudowy świata, w którym żyjemy.