Brudnopis in blanco Uniwersytet śląski (Uniwersytet Śląski)

często do tej wiedzy się odwoła, książka Macieja Tramera nie „odkryje" po raz kolejny długo skrywanych poprzez oficjalną peerelowską krytykę faktów dotyczących legionowej przeszłości i NKWD-owskiego więzienia, podobnie jak nie będzie „odkrywała" ani zaprzeczała lub udowadniała, a w najmniejszym stopniu „usprawiedliwiała" politycznego zaangażowania Broniewskiego w działalność komunistyczną.

Nie zapyta choćby (jednakże jest to kwestia niezmiernie atrakcyjna i warta uczciwego studium) o przyczynę i drogę, które zbliżyły poetę do polskiej radykalnej lewicy. Nie będzie również odsłaniać nieznanych faktów z jego intymnego życia.

Głównym bowiem zadaniem tej książki jest lektura poezji najpopularniejszgo poety polskiej lewicy. Od samego początku książce towarzyszy Foucaultowskie pytanie dotyczące niemożności ogarnięcia całej twórczości pisarza: „lecz cóż znaczy owo »wszystko«?".

To ono odpowiada za sygnalizowaną nieraz w narracji nieufność wobec zbyt usilnych prób scalenia Broniewskiego. Także tych, które uwikłane w propagandową wojnę, postulowały ujawnienie kompletnego wizerunku poety i jego twórczości, uwzględniającego ponadto „pęknięcia" i „rysy" w jego biografii, i na jego twórczości.

Wyznanie Broniewskiego, iż wiersze „najbłyskotliwiejsze są te nienapisane", w zasadzie opatruje całą twórczość autora Komuny paryskiej znakiem zapytania. Nie każdy z tekstów Broniewskiego doczekał się druku, część z nich – „ułożonych w pamięci" – nie została choćby napisana, a jeszcze inna część nie pozostała podpisana albo opatrzona zaledwie pseudonimem.

W swoich rozważaniach Maciej Tramer nieraz sięga zatem do tekstów niepublikowanych, wcześniejszych wersji wierszy, wspomnień czy nieznanej korespondencji Broniewskiego. Można przyjąć, iż w tytułowym „brudnopisie" pytanie o „wszystko" znalazło swą odpowiedź, ale pytanie o „znaczenie »wszelkiego«" pozostało, niejako programowo, bez odpowiedzi.