Monografia podejmuje próbę ukazania roli czasopism zakładanych w środowiskach ludzi zawodowo albo bibliofilsko związanych z książką w rozwoju księgoznawstwa i bibliotekoznawstwa w okresie kształtowania się zasadniczych zrębów teorii tych dyscyplin, istotnie intensywnego do roku 1939.
Zaprezentowano funkcje wydawnictw ciągłych (bibliograficznych, bibliofilskich, bibliotekarskich i bibliotekoznawczych), które na przestrzeni lat kształtowały myśl teoretyczną i warsztat badawczy ewoluujących dyscyplin, formowały postawy bibliotekarzy, pośredniczyły w przekazywaniu doświadczeń i innowacyjnych metod organizacji pracy w bibliotece, udzielały koniecznych danych, m.in.
na temat możliwych form kształcenia zawodowego. Publikacja może być {pomocn|przydatn)a specjalistom reprezentującym szeroko rozumianą naukę o książce, jak również prasoznawcom, socjologom kultury, historykom nauki.