Krzyż i karabela. polityka zagraniczna rzeczypospolitej obojga narodów w ocenie dyplomacji papieskiej w latach 1623-1635 Uniwersytet śląski (Uniwersytet Śląski)

Celem niniejszej pracy jest udzielenie możliwie wyczerpującej odpowiedzi na pytanie: Jak papiestwo w pierwszej fazie pontyfikatu Urbana VIII, a więc w latach 1623–1635, oceniało politykę zagraniczną Rzeczypospolitej Obojga Narodów i w jakim stopniu starało się na nią wpływać? W pracy przeanalizowano główne kierunki polskiej polityki w omawianym czasie i stosunek papiestwa do nich.

Analizie poddane zostało stanowisko Kurii rzymskiej względem relacji Rzeczypospolitej z sąsiadami, w tym z Turcją, Moskwą i ze Szwecją. Zbadano stanowisko papiestwa wobec kwestii związanych z ewentualnym udziałem Polski w wojnie trzydziestoletniej, a także wobec militarnych planów wazowsko‑‑habsburskich.

Przedstawiono ponadto stosunek Rzymu względem zagadnień wpisujących się w trend polityki wewnętrznej, ale określających miejsce państwa polsko‑‑litewskiego w ówczesnej Europie – kwestii elekcji z 1632 roku oraz planów małżeńskich Władysława IV.

Wymienione kwestie były przedmiotem wzajemnych kontaktów dyplomatycznych, przybierających przeważnie formę wymiany korespondencji pomiędzy nuncjuszami rezydującymi w Polsce i na innych dworach europejskich a Sekretariatem Stanu Stolicy Apostolskiej.

Stanowisko Kurii rzymskiej względem wymienionych zagadnień zostało odtworzone poprzez ukazanie zadań powierzonych nuncjuszom papieskim. [fragment wstępu]