Uniwersytet śląski Denis petau: carthaginenses. kartagińczycy (Uniwersytet Śląski)

Kartagińczycy to jedna z trzech tragedii Denisa Petau, francuskiego XVII-wiecznego luminarza nauki, tłumacza i poety łacińskiego, korespondenta Macieja Kazimierza Sarbiewskiego. Typowym rysem dramatycznej twórczości Petau jest jej senecjańskość – autor nie tylko finezyjnie naśladuje rzymskiego filozofa i tragika w zakresie środków formalno-stylistycznych, lecz i podejmuje wątki jego myśli stoickiej.

W Kartagińczykach Senecjańska perspektywa użyta została do reinterpretacji krwawych epizodów III wojny punickiej, o których zachowały się wzmianki u starożytnych historyków. Petau wydobywa rolę dwóch silnych kobiet w dziejach Kartaginy: Dydony, mitycznej założycielki miasta, i żony Hasdrubala, ostatniego kartagińskiego wodza.

Śmierć drugiej z bohaterek – kulminacyjny punkt akcji tragedii – wykorzystuje autor, żeby postawić trudne kwestie dotyczące ludzkiej wolności i godności.