We współczesnych badaniach teatralnych przekonanie o dynamicznej, pełnej napięcia relacji tekst – scena funkcjonuje jako pewnik nie wymagający w zasadzie rozbudowanych uzasadnień naukowych. Dostatek działań podejmowanych w obszarze dzisiejszych praktyk scenicznych, w tym zwłaszcza pokaźne przemiany w sposobie stosowania słowa w przedstawieniu, nakłaniają jednak do ponownego stawiania pytań o korelację wielu tworzyw w najnowszych sztukach widowiskowych i o charakter komunikacji teatralnej warunkowanej zdarzeniowym i heterogenicznym wymiarem przekazu artystycznego.
[fragment Wstępu]