O wzniosłym i tajemniczym połączeniu z bogiem, które sprawuje w nas łaska (Ks. Dr. Maciej Józef Scheeben, O. Euzebiusz Nieremberg Sj)

W księdze poprzedzającej – "O istocie łaski Bożej" – rozważaliśmy i przyglądaliśmy się istocie łaski uświęcającej, a mianowicie, jakim to ona jest przymiotem wielce świetnym, nadprzyrodzonym, od Boga w cudowny sposób danym naszej naturze, przy pomocy którego stajemy się uczestnikami natury Boskiej i podobnymi do niej w jej szczytnych doskonałościach.

Skoro zaś natura nasza jest tak wysoko wyniesiona i dziwnie przemieniona i do Boskiej tak wielce upodobniona, musimy także wstępować w związek z Bogiem najściślejszy, zagadkowy i żywy a wskutek tego wspaniałość i wartość łaski oczywiście jeszcze wyżej się podniesie.

To połączenie z Bogiem nieodgadnione, wywołane i dokonane przez łaskę stanowić będzie osnowę księgi drugiej. Duch Święty w Piśmie św. I u Ojców wymieniony jest jako ta osoba Boska, z którą łączymy się w sposób stanowczojszy poprzez łaskę.

Duchowi Świętemu, trzeciej osobie Trójcy Przenajświętszej, jakby na granicy Bóstwa stojącej, przypisuje się przede wszystkim połączenie Boga ze stworzeniem i stworzenia z Bogiem. Nadto jest On osobistym przedstawicielem miłości Ojca i Syna, od których pochodzi.

Skoro więc połączenie Boga ze stworzeniem dokonuje się właśnie za pomocą Jego miłości a z drugiej strony połączenie nasze z Bogiem w tym życiu zasadza się z zasady na miłości ku Niemu, to widoczną jest rzeczą, dlaczego Duch Święty pod tym względem całą Trójcę Świętą przedstawia.