Teatr elżbietański (Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego)

W książce zamieszczono starannie przypasowane teksty dotyczące teatru elżbietańskiego - jego relacji do polityki i władzy, kulturowego aspektu wykonawstwa, problemu techniki inscenizacji - ujawniające dostatek możliwości poetyki kulturowej. Ich autorami są najwybitniejsi światowi szekspirolodzy i znawcy angielskiego teatru renesansowego: Steven Mullaney, Robert Weimann, Stephen Orgel, Linda Phyllis Austern, Philip Armstrong, Louis Montrose, Andrew Gurr i Mariko Ichikawa. Teksty te zaskakują wizją teatru elżbietańskiego, a także dramaturgii, ujętą w przeróżnych kontekstach kulturowych, i zawierają prekursorskie wnioski badawcze. Prezentowana antologia burzy bowiem stereotypowe przekonania o tym teatrze i wyobrażenia na jego temat, otwiera przed czytelnikiem świat dotąd nieznany lub niedostępny. Na tle dotychczasowych publikacji Teatr elżbietański ma absolutnie prekursorski rozmiar i wprowadza świeże wątki do dotychczasowego stanu naszej wiedzy o teatrze angielskim XVI-XVII wieku. Kolekcja wydawnicza Poetyka kulturowa teatru prezentuje omówienia najmocniej wyrazistych kulturowych formacji teatralnych, wydane w autorsko opracowanych wyborach z prac poświęconych danej epoce. Tomy ukazujące się w kolekcji odnoszą się do tych momentów w historii, w których praktyka teatralna wysuwała się przed inne systemy reprezentacji i stawała się podstawową busolą orientowania się w świecie. Zawierają refleksję na temat współzależności zachodzących między teatrem a jego otoczeniem społecznym, skupiając się na tych samych aspektach, nienaruszalnie związanych z praktyką teatralną: polityce, ekonomii, relacji władzy, przestrzeni, płci itp. Nieuchronnie prowadzi to do odkrycia miejskiego i politycznego wymiaru teatru. Jedynie w mieście bowiem występuje takie zagęszczenie czasoprzestrzeni, iż z morza kultury wyłaniają się nie tylko teatralne wyspy, ale całe ich archipelagi: Ateny V wieku, XIII-wieczne Arras, XVI-wieczny Londyn, XVII-wieczny Paryż, Warszawa Stanisławowska... W mieście wielość konkurencyjnych ośrodków władzy daje teatrowi w połączeniu z jego rozciągliwością, a nawet pewnym rodzajem wyrachowania czy koniunkturalizmu, możliwość stania się alternatywnym autorytetem kulturowym o w całości nowej, nieklasycznej strukturze, odmiennych źródłach i priorytetach, w miejsce obowiązującej ortodoksji proponującym pełną niuansów i odcieni heterodoksję, która rekonfiguruje i dekonstruuje kulturowe pole zmysłowości, społeczne sensorium.