Dramaty. ślub (Witold Gombrowicz)

Historia pijano-oniryczna

Ślub jest drugim utworem scenicznym Witolda Gombrowicza.

Henryk — młody żołnierz — znajduje się na froncie we Francji. Motywem przewodnim jest sen, który przenosi go w rodzime strony, do karczmy prowadzonej poprzez jego rodziców. Zastany tam porządek jest jednak zgoła inny od tego, jaki Henryk zapamiętał. Rodzice są terroryzowani poprzez urzędujących w karczmie pijaków, a jego narzeczona — Mania — zostaje sprowadzona do roli dziewki. Początkuje się konflikt, polegający na ciągłym przybieraniu coraz to innych form. Ojciec staje się królem, pijak — ambasadorem, a Henryk — dyktatorem. Wszystko w jednym celu…

Utwór został napisany w 1946 roku. Poprzez krytyków jest uważany za zjawisko pionierskie w stosunku do twórczości Becketta i Ionesco. Gombrowicz podejmuje w nim problematykę użycia formy do kreowania siebie w relacjach z innymi, popadania w nienaturalność, a wszystko to zostaje ukazane w onirycznej atmosferze niepewności.