Piąty wymiar (Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego)

Książka poświęcona socjologii wiedzy Eliasa, której głównymi czynnikami są władza i kultura. Autorka śledzi związki między nimi, by ukazać, jak wygląda współzależność władzy i kultury, czyli jak powstaje i jest używana władza w procesie wytwarzania i podtrzymywania normatywności. Norbert Elias jest twórcą teorii procesu cywilizacji, która miała wyjaśnić przemiany europejskich instytucji władzy, obyczajów i mentalności od średniowiecza po czasy współczesne, dając zarazem klucz do analizy procesów transformacyjnych w innych społeczeństwach. Władza, cywilizacja, normatywność i kultura wiążą się ze sobą w modelu teoretycznym, który w całości gromadzi się w polu socjologii wiedzy. Władza jako relacja społeczna istnieje tam, gdzie istnieją reguły ograniczające użytkowanie przymusu. Podstawową formą przymusu jest prze¬moc fizyczna. Cywilizacja to cykl eliminowania przemocy fizycznej z życia społecznego, przekształcania jej w bardziej finezyjne formy przymusu. Rozdział pierwszy Autorka poświęca kwestii relacji pomiędzy światem przyrody a światem społecznym, następnie zaś zależnościom między najróżniejszymi poziomami integracji społecznej. W rozdziale drugim opisuje powstawanie normatywnych wzorców postępowania jako kanonów. W kolejnym rozdziale przedstawia proce¬s wytwarzania normatywności, projektowania i przekazy¬wania habitusu, a także konstruowania kanonów. W rozdziale czwartym kładzie nacisk na konieczność uwzględnienia w badaniu społeczeństwa doświadczenia ludzkiego jako jego konstytutywnego składnika, dochodząc do tytułowego piątego wymiaru ludzkiej egzystencji. Rozdział piąty to próba spojrzenia z wielkiego dystansu na kulturę i wiedzę. Autorka zadaje sobie pytanie o relacje pomiędzy zaangażowaniem i neutralnością jako cechami wiedzy i jej symbolicznych reprezentacji a zaangażowaniem jako cechą kultury. To także pytanie o możliwość wykorzystania Eliasowskiej socjologii wiedzy do współczesnych społeczeństw wielokulturowych. We współczesnym świecie zagadnienie wielości kultur i metod zapewnienia ich pokojowej koegzystencji stało się kluczowe. Zdaniem Autorki socjologia Eliasa może dostarczyć odpowiedzi także na pytania, jakich jej twórca nigdy sobie nie zadawał. Jedno z nich dotyczy związków między kulturą, wiedzą i władzą w świecie, w którym zaangażowanie we własną kulturę musi z konieczności uwzględniać fakt, że bliźni żyjący tuż obok mogą być jednakowo zaangażowani w swoją. Odmowa zdobycia się na neutralność wystarczającą do uznania cudzego zaangażowania może być pierwszym etapem procesu przemocy: narastającego spiętrzenia wrogości, podejrzliwości i niechęci, które owocuje kumulacją energii i często, w dalszej perspektywie, jej rozładowaniem w postaci otwartego konfliktu z zastosowaniem przemocy. Socjologia Eliasa, zdaniem Autorki, wyjaśnia jednocześnie pełzające wykluczenie, które zaczyna się od drobiazgów w typu wyśmiewania odmiennego, regionalnego akcentu, a kończy się na segregacji, jak i duże, międzynarodowe konflikty kulturowe, etniczne i religijne, w cieniu których żyje dziś ludzkość.