Monografia poświęcona jest twórczości poetyckiej Janusza Stycznia, którego poezja uznawana jest poprzez wielu krytyków i badaczy za jedyną świadomą kontynuację programu surrealistycznego w polskiej liryce współczesnej.
Poszczególne części książki zapisują nawiązania jednostkowej wyobraźni artysty do znaczeń symbolicznych i nadrealistycznych wyobrażeń (literackich, malarskich), wskazując najważniejsze dla poezji Stycznia tendencje artystyczne, które ukształtowały tę arcyciekawą lirykę.
Kolejne rozdziały książki poświęcone pozostały oniryzmowi i wyobraźni o istotnie nadrealistycznej proweniencji, przeglądowi najmocniej reprezentatywnych dla tego ruchu artystycznego wątków, tematów i motywów, korespondencji z malarstwem i dziełami plastycznymi, indywidualnym symbolom kluczom, funkcjonującym w tej przestrzeni lirycznej oraz kwestii poetyckiej twórczości Stycznia, w kontekście literackich losów polskiej wyobraźni surrealistycznej.
Poezja Janusza Stycznia zatopiona w oniryczny świat sennego marzenia, pełna filozoficznych i kulturowych odwołań, rozpięta pomiędzy wizjonerską metaforyką nadrealizmu a, alternatywną wobec świata przestrzenią symboliczną, jest zjawiskiem wyjątkowym, które w zaskakujący i unikalny sposób buduje nad wyraz oryginalną całość, zdumiewająco jednolitą i spójną.