Ontologia bezkształtu, 89E3B234EB (Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego)

Książka jest – Deleuzjańską w duchu – analizą koncepcji istoty ludzkiej w filozofii Nietzschego i Foucaulta. Stanowi także próbę ukazania Foucaulta jako spadkobiercy i kontynuatora Nietzscheańskiej ontologii sił, który – mimo iż jego kontynuacja ma charakter twórczy – musi mierzyć się z podobnymi problemami co Nietzsche. Oś rozważań wyznaczają figury Dionizosa-Różnicy i Ariadny-Tożsamości, które autorka najpierw zidentyfikowała jako podstawowe pojęcia dzieła Nietzschego, a następnie naniosła na dzieło Foucaulta, co pozwoliło na wydobycie nieoczywistych i podskórnych powiązań myśli obu filozofów. Na tle tych rozważań autorka formułuje dodatkowo wyjątkowo ważne pytanie o teoretyczną prawomocność pedagogiki jako „nauki" o wychowaniu po „śmierci człowieka".