Autor pokazuje dzieje współpracy badaczy społecznych z wojskiem i wywiadem od czasów wypraw Jamesa Cooka, przez rywalizację kolonialną mocarstw europejskich, I i II wojnę światową, okres zimnej wojny aż do współczesnych interwencji militarnych w Iraku i w Afganistanie. Demonstruje proces kształtowania się standardów etycznych związanych z uprawianiem zawodu antropologa, a także dowodzi, że wszelkie wojenne zaangażowanie antropologów musi być postrzegane jako "brudne" nadużycie badań społecznych. Książka w sposób przystępny i porywający pokazuje jawne i niejawne przykłady kooperacji antropologów z wojskiem i wywiadem, funkcjonujące przykrywki tajnej działalności oraz towarzyszące temu dylematy etyczne i rozbieżne oceny środowiska naukowego. Z interesującej perspektywy przedstawia działania takich antropologów brytyjskich i amerykańskich, jak m.in. Thomas E. Lawrence, Margaret Mead czy Gregory Bateson. Opisuje także niesławną współpracę antropologów niemieckich z władzami nazistowskimi, a w części poświęconej programowi HTS, realizowanemu w Iraku i Afganistanie, przedstawia m.in. W jak innowacyjny technologicznie sposób użytkowane są współcześnie dane pozyskiwane przez "antropologów w mundurach".